Κατ’ ἐπανάληψη λές, μ’ ἔπιασες νὰ γράφω

συνδιάζω ἀντὶ συνδυάζω ποὺ σημαίνει

σύν-δυό, βάζω τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο

τὰ δυὸ μαζὶ ἑνώνω – τὸ ζῶ τὸ ἀφήνουμε ἔξω

γιὰ μετά, ἂν πετύχει ὁ συνδυασμός.

Δὲν εἶμαι λάθος φίλε μου.

Εἶναι μία πρόωρη ἀνάπτυξη ἀδυναμίας.

Δεῖξε μου ἐσὺ ἕνα ὕψιλον

ποῦ νὰ κατάφερε ποτὲ σωστὰ νὰ μᾶς ἑνώσει.

Συνδυασμοὶ πολλοὶ ἀλλὰ πόσοι γνώρισαν

τὴ ρηματική του ζῶ ἀπεραντοσύνη.

Ἀπ’ τὴ σκοπιὰ τοῦ καθενὸς ἡ ὀρθογραφία.

Πάρε παράδειγμα τί κινητὰ ποὺ γράφεται τὸ ψέμα*:

Ὅταν ἐσὺ τὸ ἐξακοντίζεις πρὸς τὸν ἄλλον

σωστὰ τὸ γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.

Ὅταν ὅμως ἐσὺ τὸ δέχεσαι κατάστηθα

τότε τὸ γράφεις ψαίμα*.

Ρωτᾶς ἀπὸ ποὺ ὡς ποὺ

γράφω τὴ συμπόνοια μὲ ὄμικρον γιώτα.

Ποιὸς ξέρει θὰ μὲ παρέσυρε ἡ ἄπνοια

ὁ ἀνοίκειος τὸ ποίημα ἡ οἴηση

τὸ κοιμητήριο ἡ οἰκουμένη τὸ οἰκτρὸν

καὶ ἡ ἀοιδὸς ἐπιθυμία

ἀπ’ τὴν ἀρχὴ νὰ ξαναγραφόταν ὁ κόσμος.

Ἐξάλλου σου θυμίζω ἡ συμπόνια

πρωτογράφτηκε λάθος ἀπὸ τὸ Θεό.

Κική Δημουλά - Γράψε λάθος
Από την συλλογή  Χαίρε ποτέ (1988)