Χωρίς πατέρα και παππού, μ’ έναν λιμοκοντόρο
θείο. Η γιαγιά, οι καλόγριες, στίξη
κι αντίστιξη των παιδικών σου χρόνων.

Ένα χρόνο προτού σε συναντήσω,
αντίκρισα την Αδριατική κατάματα,
τη νύχτα διασχίζοντας απ’ άκρη σ’ άκρη
με το τρένο. «Χαίρε Απουλία» φώναξα,
«και θάλασσα δική μας»… Κάθε ελαιόδεντρο
κι ένας κήρυκας που έστελνε η πατρίδα μου
να με προϋπαντήσει. Κι η ποίηση απέκτησε
για μια στιγμή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο,
μικρής παιδίσκης που έπαιζε στο χώμα
με τους σβόλους. Σε ξαναβρήκα,
αλλά στο μεταξύ μεγάλωσες πιο γρήγορα
από μένα, μες στη βιασύνη σου και με ξεπέρασες:

Σ’ αντάμωσα γυναίκα. Φέτος την Πρωτοχρονιά.
που πίσω σου ξέμεινα οριστικά και πια
δε σε προφταίνω, θύμισέ μου, σε παρακαλώ,
τι μεγάλος ποιητής υπήρξα,
όταν δεν έγραφα ποιήματα.

Σωτήρης Παστάκας, «Η μάθηση της αναπνοής σε τρεις κινήσεις», εκδ. Μελάνι, 2006

Ο Σωτήρης Παστάκας είναι Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1954 στη Λάρισα, και το 2013 επέστρεψε σε αυτήν. Έκανε σπουδές στην Ιατρική (Ρώμη) και πήρε την ειδικότητα της Ψυχιατρικής στο Δαφνί. Εργάστηκε ως ψυχίατρος για τριάντα χρόνια στην Αθήνα.

Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, ένα θεατρικό μονόλογο, ένα βιβλίο με δοκίμια, ένα με διηγήματα και μεταφράσεις Ιταλών ποιητών. Το 2001 συμμετείχε στην ίδρυση της World Poetry Academy στην πόλη της Βερόνας, και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έτυχε υποτροφίας από το Hawthodern Castle, International Retreat for Writers, κοντά στο Εδιμβούργο.