Εκείνη βλέπει θάλασσα, ακτές, ψάρια, κύματα.
Έτσι όπως την χάζευα με τα καστανά της μαλλάκια να μπαίνουν στο πρόσωπο και το χεράκι της να τα απομακρύνει κάθε λίγο για να μπορεί να δει τα κύματα, μου θύμισε τον ανιψιό μου πρόπερσι το καλοκαίρι (σε ηλικία 5 ετών), που τραγουδούσε με πάθος, κλειστά μάτια και δυνατή φωνή, τους στίχους από το γνωστό τραγούδι του Αγγελάκα,
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Στον παιδικό σταθμό που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μου, χτες, Κυριακάτικα, ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησης – ετοιμάζονται να δεχτούν νέα κλάματα, νέες φωνές, νέα τραγούδια, νέες απαντήσεις σε παλιές ανάγκες.
Έρχονται τα κύματα της νέας χρονιάς, αλλά η μικρή δε φοβάται.
Σιγά μην κλάψει, σιγά μη φοβηθεί.
Όμορφα τελειώνει το καλοκαίρι, σχεδόν όπως άρχισε.
CoverPhoto: @pigarot
