Θα ήθελες όλοι μαζί, μυριάδες,

να γινόμασταν μια γέφυρα

να περπατήσει πάνω μας

και να περάσει απέναντι.

Αν ήταν ο γιος σου

δεν θα τον άφηνες μόνο του ποτέ.

Θα σκίαζες προσεκτικά το πρόσωπό του

να μην το κάψει ο ήλιος.

Θα τον τύλιγες στην αγκαλιά σου

να μη μουσκέψει από την αλμύρα της θάλασσας.

Αν ήταν ο γιος σου,

θα βούταγες στα κύματα,

θα τα βαζες με τον ψαρά που δεν σας

ανεβάζει στη βάρκα του.

Θα φώναζες για βοήθεια,

θα χτυπούσες τις πόρτες της εξουσίας

για να αξιώσεις τη ζωή του.

Αν ήταν ο γιος σου,

σήμερα θα ήσουν βυθισμένος στο πένθος,

θα ‘φτανες να μισήσεις τον κόσμο,

για τα δεμένα πλοία στα λιμάνια,

για αυτούς που σας κρατούν μακριά,

και για κείνους που σε λίγο,

θα καλύψουν τα ουρλιαχτά με θαλασσινό νερό.

Αν ήταν ο γιος σου,

θα τους έλεγες απάνθρωπους, δειλούς,

θα τους έφτυνες.

Θα έπρεπε τότε να βρουν τρόπο να σε σταματήσουν, να σε κρατήσουν, να σε αποκλείσουν

γιατί η ανεξέλεγκτη οργή σου θα σε έκανε

να τους πάρεις μαζί σου στο βυθό της ίδιας θάλασσας.

Αλλά μείνε ήσυχος, στο ζεστό σου σπιτάκι

δεν είναι ο γιος σου… δεν είναι ο γιος σου…

Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα

και πάνω από όλα ασφαλής.

Δεν είναι ο γιος σου.

Είναι απλώς ένα παιδί της χαμένης ανθρωπιάς,

ένα παιδί της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο.

Δεν είναι ο γιος σου… Δεν είναι ο γιος σου…

Κοιμήσου ήσυχος, φυσικά

δεν είναι ο δικός σου.

Όχι ακόμα…

Sergio Guttilla | μετάφραση από τα ιταλικά: Andonis Theocharis Kioukas

Το παραπάνω ποίημα δημοσιεύτηκε το 2018 σε ιταλικό διαδικτυακό περιοδικό και είναι αφιερωμένο σε 100 μετανάστες, οι οποίο πνίγηκαν λίγο έξω από την Ιταλία, περιμένοντας κάποιο πλοίο να τους σώσει.

CoverPhoto: Brian Kershisnik