Το βέβαιο είναι πως ο διαλογισμός δεν αντιπροσωπεύει κάτι καινούργιο. έχουν μιλήσει και γράψει γι αυτόν εδώ και πολλούς αιώνες.

Παρ όλα αυτά, η διδασκαλία του υπήρξε μάλλον περιορισμένη.

Μπορεί να διαβάσαμε ή να ακούσαμε κάτι για το θέμα.

Αν όμως δεν ασκήσομε τον διαλογισμό εμείς οι ίδιοι, θα μείνουμε αδαείς- όσες πληροφορίες και αν συγκεντρώσουμε.

Δεν αρκεί ο διαλογισμός να οδηγεί στην ηρεμία και την ενόραση.

Οφείλει να διαλύει την μισαλλοδοξία ανάμεσα στις ομάδες που έχουν στόχο την ανάπτυξη της πνευματικότητας.

Συχνά η έντονη προσωπική εμπειρία οδηγεί στην διαμόρφωση απόλυτων πεποιθήσεων ικανών να μας χωρίσουν από άλλους που πιστεύουν πως η “αλήθεια” είναι δικό τους αποκλειστικό προνόμιο, η εν πάση περιπτώσει ,πως ο δάσκαλος τους είναι ανώτερος .

Η αποκρυσταλλωμένη αυτή πίστη διαφέρει από το είδος της διαλογιστικής βεβαιότητας που μας αφήνει ελεύθερους να γνωρίσουμε οτιδήποτε – χωρίς να το κρίνουμε ή να φοβόμαστε την μεταμόρφωση του.

Έχει μεγάλη σημασία να διερευνήσουμε οι ίδιοι διάφορους δρόμους , να βιώσουμε πράγματα και να καταλάβουμε γιατί ο κόσμος στρέφεται προς ποικίλες ατραπούς.

V.R. Dhiravamsa | Ο Δρόμος της μη προσκόλλησης, μετάφραση: Αιμίλιος Μπουρατίνος|Εκδόσεις Symposioum Communications

Πηγη: iphigeneiapanetsou