Εκτός από την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική εμπειρία του ο νέος Μέγας Στρατηγός, έπρεπε να έχει μελετήσει με τους επτά σοφούς και να σέβεται στα έργα και στο λόγο του τα ιερά κείμενα και νόμους του έθνους, να έχει την εμπιστοσύνη και εκτίμηση των αξιωματικών του και να κατέχει την Τέχνη του χορού και της μουσικής.
Έπρεπε να είναι σύζυγος και πατέρας ώστε να καταλαβαίνει, να νιώθει, την ιερή αίσθηση της Δημιουργίας, της Αγάπης, της Προσφοράς, του Μέλλοντος...
Και το πιο ανθρώπινα απαιτητικό μα και πιο εθνικά τιμητικό: για να επικυρωθεί τελεσίδικα η ανάληψη του υπέρτατου αξιώματός του έπρεπε να θυσιάσει με τα ίδια του τα χέρια, με το τελετουργικό ξίφος του Μέγα Στρατηγού, το πρωτότοκο παιδί του...
Ο λόγος πανάρχαιος... Σύμφωνα με την μυθολογία τους, ο πρώτος Ανθρώπιος Στρατηγός στη δύσκολη ώρα του είχε προσευχεί στον Δία για Νίκη ή Ειρήνη. Κι ο πάνσοφος θεός δεν του υποσχέθηκε "Ειρήνη" αλλά "ποτέ ήττα σε δίκαιο πόλεμο". Αλλά για να ισχύει αυτό έπρεπε να μη ξεχάσουν ποτέ για ποιο λόγο πολεμούν... Και του ζήτησε το γιό του ως Αθάνατη Μνήμη της Συμφωνίας τους... Οι Ανθρώπιοι νίκησαν τότε.
Έκτοτε ο κάθε νέος Μέγας Στρατηγός έπρεπε να νιώσει την ευθύνη και οδύνη της Ανεπανόρθωτης Απώλειας και να συνειδητοποιήσει ότι κάθε φορά που δεν αποτρέπει έναν άδικο πόλεμο στέλνει με τα χέρια του στο θάνατο τα παιδιά των συμπατριωτών του, όπως έστειλε το παιδί του...
Από την εγκαθίδρυση του έθνους τους η ευθύνη κι ο θάνατος του πολέμου δεν ήταν κάτι που οι πολίτες και ο Μέγας Στρατηγός της Ανθρωπίας αποφάσισαν ποτέ επιπόλαια. Έπρεπε ν' αξίζει το αντίτιμό του. Οπότε μόνο η ασφάλεια, η ελευθερία, το δίκαιο και η αξιοπρέπεια της ζωής των πολιτών της δικαιολογούσε στην αρχαία Ανθρωπία συμμετοχή σε πόλεμο. Μα όταν μάχονταν γι αυτές τις αξίες τους ήταν ανελέητοι πολεμιστές... Αξιοσημείωτο ότι ήταν από τα λίγα έθνη της αρχαιότητας που οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ισότιμης εκπαίδευσης και συμμετοχής τόσο στις λειτουργίες της Ειρήνης όσο και του Πολέμου!
Στο τέλος κάθε προπολεμικού συμβουλίου οι ταγοί της χώρας χαιρετούσαν τον Μέγα Στρατηγό με την επιφώνηση: "Θυμίσου αν το παιδί σου τον πόλεμο αξίζει..."
Επτά ημέρες μετά την απόφαση επιλογής του από τους επτά Σοφούς - φιλόσοφοι, νομοθέτες, ήρωες, πολεμιστές, ποιητές, ιστορικοί και μητέρες ανάμεσά τους - ο νέος Στρατηγός, σε παλλαϊκή τελετή, και παρουσία υψηλόβαθμων αντιπροσώπων κάθε γειτονικού έθνους, φιλικού ή εχθρικού, μπροστά στο Μνημείο-Μαυσωλείο "των Παιδιών της Θεάς Ειρήνης", όπως ονομάζαν τον βωμό της θυσίας, εκτελούσε το πορφυροντυμένο παιδί του, ενώ ο λαός της Ανθρωπίας με μία φωνή υμνούσε την Θεά Ειρήνη και τον νέο άξιο προστάτη της!
Ακολουθούσαν τρείς ημέρες πανΑνθρώπιου πένθους για την Υπέρτατη Θυσία του παιδιού του Μέγα Στρατηγού και της συζύγου του κατά τη διάρκεια των οποίων κάθε οικογένεια της Ανθρωπίας αγκάλιαζε, τιμούσε και ευχαριστούσε με συμβολικά δώρα, τον Μέγα Στρατηγό και την Σύζυγο του για την Απώλειά τους!
Το δείλι της τρίτης μέρας άρχιζε μία ξέφρενη γιορτή επτά ημερών και νυχτών εορταστικών, αγωνιστικών και τιμητικών εκδηλώσεων για τη Στέψη του.
Το βασίλειο της Ανθρωπίας άνθισε πολιτιστικά και ανθρωπιστικά για περίπου 1000 δοξασμένα χρόνια! Πριν καταστραφεί από το παλλιρηακό κύμα του ηφαιστείου της Θήρας είχε νικήσει σε κάθε δίκαιο πόλεμο που συμμετείχε. Η Ιστορία κατέγραψε ότι ποτέ δεν πολέμησε άδικα ή ενάντια στις Ανθρώπιες αρχές της...
Σύγχρονοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν σε υποβρύχιες ανασκαφές σ' ένα καταποντισμένο αρχαίο ναό 36 βαλσαμωμένα παιδικά κορμιά και 36 ονόματα σκαλισμένα στο μάρμαρο... Σε σφηνοειδή γραφή στην είσοδο του ναού διάβασαν την επιγραφή: "Θυμίσου αν το παιδί σου τον πόλεμο αξίζει"...
***
Υ.Γ.: Η ιστορία είναι μυθοπλασία, για να μη παρεξηγούμαστε.... Όπως μας θυμίζει ο Αγαμέμνων-Ιφιγένεια, Αβραάμ-Ισαακ... οι Μάγια κλπ, πολλοί αρχαίοι λαοί κάναν ιεροτελεστικές ανθρωποθυσίες...
Στις μέρες μας ακόμη κάνουν κλιτοριδεκτομές και περιτομές και στην ισλαμική σαρία ακόμη εκτελούν ανθρώπους που παραβιάζουν την ηθική του Ισλάμ... Πολλές βαρβαρότητες, αρχαίες αλλά και επιμένοντες στη "σύγχρονη" εποχή στο όνομα της θέλησης "των θεών"... .. Αλλά όπως γνωρίζουμε από κάθε θρησκεία, μύθος και πραγματικότητα συγχέονται και συχνά είναι αδιάφορο στους (φανατικούς) πιστούς "τι ισχύει"... Μόνο ο Συμβολισμός ή ο ιερός Κανόνας/Δόγμα τους νοιάζει.
Εννοείται ότι στις μέρες μας, στη Δύση, με τις ανθρωπιστικές μας αξίες του Διαφωτισμού, η τελετουργική θρησκευτική ανθρωποθυσία θεωρείται "απάνθρωπη"... αλλά τότε ήταν θρησκευτικά/κοινωνικά αποδεκτή. Όπως και σήμερα είναι πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, ακόμη και ιατρικά (βλ. ιμπεριαλιστικός επιχειρηματικός καπιταλισμός...) και ακόμη θρησκευτικά (βλ. Ισλαμική τζιχάντ, σαρία) αποδεκτό να γίνονται "άλλες" ανθρωποθυσίες... στο "βωμό" του κέρδους, κράτους, δύναμης, θρησκείας, κλπ. Στην ιστορία μου, προφανώς, αλλού είναι η έμφαση και το "ηθικό δίδαγμα"... Ότι στο πόλεμο (αν κι έχει "εξωραΐσει" το πρόσωπό του...) "ανθρωποθυσιάζονται" χιλιάδες... εκατομμύρια αθώοι, τα παιδιά μας... Και όποιος "Μεγάλος" παίρνει τέτοιες αποφάσεις πρέπει να έχει προσωπική Συνείδηση του "τι αξίζει, τι σκοτώνει και γιατί το κάνει"... Υπάρχουν ενοχλητικά μα όχι απαγορευμένα θέματα σε ελεύθερες (αν είμαστε ακόμη) κοινωνίες... Ευχαριστώ!
[Τεχνη: Λεπτομέρεια από έργο του Άγγλου γλύπτη William Hamo (1877)]
Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης
(για σήμερα μόνο ..."μυθοπλάστης" ιστορικός)
