Άκρως συνωμοτικά

Να μ'αγαπας έτσι

Για να με αγαπάς.

Γι αυτό

Αγάπα με

Σαν ξαφνικό θαλάσσιο ξαγνάντεμα

Στην άκρη ενός γκρεμού

Σαν καραμέλα

Που στον ουρανίσκο τριγυρνά

Αγάπα με σαν τοπίο

Φθινοπωρινής βροχής

Καθώς για λίγο το κοιτάς

Απ'το παράθυρο

Της κάμαρης σου της ζεστής.

Αγάπα με, έτσι αγάπα με.

Σαν την γουλιά την δροσερή

Την πρώτη την ακράτητη

Του διψασμένου

Αγάπα με

Σαν την ατόφια εκείνη τη στιγμή                                                

Που απλά είσαι.

Φως κινούμενο

Ανεμπόδιστα στο χώρο.

Σαν παλιό βιβλίο

Πες πως μ’ αγαπάς

Που καλή τύχη

Στα χέρια σου έφερε

Πολύ απαλά άγγιξε το

Κάπως με δέος

Με τ’ακροδάχτυλα σου

φυλλομέτρησέ το

Μη σπάσει και να μη σχιστεί

Στον άνεμο μη σκορπιστεί

Η πλούσια σκόνη του

Ή αξία του η μακρινή.

Να μ’ αγαπάς

Σχεδόν σα να μην μ’αγαπάς.

Έτσι απλά

Απλά να μ’αγαπάς.

Γυμνή να είναι η αγάπη σου

Ξέντυτη από κρίση κι από χρόνο.

Λεύτερη από πρόθεση και από προσμονή.

Σαν την απαλή την αύρα να με αγαπάς

Που πέρασε δροσίζοντας το μάγουλο σου

Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού

Και τινάχτηκες ολόκληρη από την έκπληξη

Και γέλασες και ράγισες την τάξη των πραγμάτων.

Σαν τη μπόρα καθώς λύνονται οι ουρανοί

Να μ’αγαπάς

Στην πόρτα σου σαν βγαίνεις

Και μέσα σου βαθιά παρακαλάς

Καθώς άφωνη κοιτάς

Της αντάρας το ξέσπασμα αυτό

Ποτέ να μην τελειώσει.

Και η χαρά στο στήθος σου

Σε κάθε νέα

Της φύσης την ορμή

Φουντώνει και χοροπηδά

Και λες για μια στιγμή

Ναι, αιώνιο θα είναι αυτό το παραλήρημα

Μα μέσα σου το ξέρεις

Πως μπόρα είναι περαστική

Θα κόψει, θα χαθεί.

***

Από την νέα ποιητική συλλογή του Ασημάκη Ασημακόπουλου