Την πήρε λοιπόν κουβαλητή μια μέρα, την πήγε στην πλατεία του χωριού, την άφησε εκεί και γύρισε πίσω τρέχοντας.
Ύστερα από μία ώρα η γάτα είχε γυρίσει πίσω στο σπίτι.
Την πήρε η μητέρα μου την άλλη μέρα, την πήγε στην διπλανή συνοικία και την άφησε εκεί.
Την μεθεπόμενη η γάτα επέστρεψε.
Απελπισμένη τώρα η μητέρα μου και με την βοήθεια μιας γειτόνισσας την έβαλε μέσα σε ένα τσουβάλι για να μην βλέπει η γάτα που θα την πήγαινε και την εγκατέλειψε στην τρίτη συνοικία του μεγάλου μας χωριού.
Σε λιγότερο από δύο μέρες η γάτα εθεάθη να βολτάρει αμέριμνη μέσα στον κήπο μας.
Τώρα θα σου δείξω εγώ, είπε η μητέρα μου.
Με τα χίλια ζόρια την ξανάπιασε, την έβαλε πάλι σε ένα τσουβάλι, έδεσε γερά το λαιμό του με ένα σκοινί και την πήγε στην τέταρτη και τελευταία συνοικία που είναι πια πάρα πολύ μακριά από την πλατεία και το κέντρο.
Δρόμοι, σοκάκια, στριφογυριστά δρομάκια για να φτάσεις ως εκεί.
Την άφησε εκεί έτσι όπως την είχε πάει μέσα στο τσουβάλι, γύρισε πίσω και είπε σε όλους εντάξει, δεν γίνεται πια τώρα να βρει το δρόμο για το σπίτι.
Πέρασαν κάποιες μέρες και πράγματι δεν φάνηκε.
Μα ένα πρωί, δέκα μέρες είχανε περάσει, δεκαπέντε ίσως, δεν είμαι βέβαιος, βγαίνοντας από την κεντρική μας πόρτα την είδαμε καθισμένη δίπλα στην μεγάλη κερασιά με τα μεγάλα πράσινα μάτια της αυθάδικα να μας κοιτά.
. . .
Κάπως έτσι είναι και τα αιωνίως άλυτα προβλήματά μας.
Μπορεί για λίγο να τα ξεχνάμε και να μας ξεχνούν, μπορεί να τα περιορίζουμε σε μία απόμακρη γωνία της ψυχής μας, μπορεί για ένα διάστημα να τα πολεμούμε επιτυχώς με ανατολικές και άλλες φιλοσοφίες, μπορεί να τα σκεπάζουμε με πολύ ισχυρά υποκατάστατα, μπορεί ακόμα να τα ξαποστέλνουμε στα σκοτεινά βάθη του ασυνειδήτου μας και να κλείνουμε ερμητικά και με πάταγο την καταπακτή, αυτά όμως πάντα θα ξαναγυρνούν σε μας, αργά ή γρήγορα θα εμφανίζονται ξανά στη ζωή μας να μας παιδεύουνε και με τα μοχθηρά μάτια τους να μας κοιτούν.
Μαύρες σπιτίσιες γάτες είναι του καθενός μας τα μεγάλα κι άλυτα προβλήματα...
*****
