αυτομολεί ζέστη, ξεσκεπάζοντας τη νύχτα...

βάφει κόκκινα τα δικά μου χαράματα...

αποφασίζει ηδονές στην άκρη της γλώσσας της…

νανουρίζει λησμονιές…

Αναδιπλώνει το σύμπαν στο τσιγάρο της…

είναι θηλυκό όπως η μάχη, η σφαγή, η σμίξη…

κυλλάει αργά σε θυσιασμένες ώρες…

γίνεται ποτάμι όταν ανατρέπει την άρνηση…

χαρίζει τα πάντα αρκεί να σου ματώσει λίγο ένα όνειρο…

σ αγγίζει τρυφερά….

σε φοβάται σα σπάσιμο…

σε ξέρει σα νερό…

σ ανακαλύπτει σα σπηλιά…

σε φυλάει σαν εποχή…»

Μ. Καραγάτσης - Γιούγκερμαν