- Δε σάς αρέσει η Αθήνα;

- Καλή 'ναι.

- Ίσως σάς κουράζει ο θόρυβος...

- Καλός είναι.

- Άλλη η ζωή εδώ βέβαια...

- Καλή 'ναι.

- Χάσατε τους φίλους σας...

- Δε με μέλλει, τίποτα δε με μέλλει. Μονάχα το κομοδίνο μου. Δεν έπρεπε να μου το πουλήσει... όλα ας τα σκόρπιζε. Μα το κομοδίνο μου δεν ήπρεπε, το είχα φτιάξει... μόνος μου, αρμαθιάζοντας μικρούς κορμούς δέντρων. Το 'χα εκεί πλάι στο κρεβάτι μου, με το σερταράκι του, το κλειδάκι του, απίθωνα μέσα το ρολόι μου, τα γυαλιά μου, την πίπα μου, το κλείδωνα. Γκρίνιαζε η γρια, τί κλειδώνεις, βλοημένε; Την πίπα σου σιγουρεύεις; Τί κλειδώνεις; Μ' ευχαριστεί, τής έλεγα. Έπεσα στα πόδια της θυγατέρας μου, άσε να το πάρω, αυτό μόνε, την ευχή μου να 'χεις, άσε μου το... Τίποτα. Θα σού πάρουμε μοντέρνο, αποκρίθηκε.

- Ε, δε σάς το πήρε;

- Όχι ακόμα. Δεν επείγει, πατέρα, μού λέει. Μα και να μου το πάρει... Άλλο πράμα το κομοδίνο μου, εκείνο με τα χέρια μου, το κλειδάκι του, πες η καρδιά μου... Άντε, Λουκά, πάμε, τη ζαλίσαμε την κυρία με τα οικογενειακά μας. Άντε να με πας σπίτι.

Είναι των παιδιών μου ο σκύλος, μού λέει. Παίρνε τον, πατέρα, περίπατο, μού 'πανε, να γνωρίσεις και κόσμο... Τί να τον κάνω γω τον ξένο κόσμο; Ας είχα το κομοδίνο μου κι ας μού λείπανε οι γνωριμίες... Άντες, Λουκά, να πηγαίνουμε.

Κική Δημουλά, Εκτός σχεδίου (Δυσμαί του βίου), εκδόσεις Ίκαρος