Έχω – όπως οι περισσότεροι από εμάς – μεγαλώσει σε μια κουλτούρα που βλέπει οτιδήποτε αποκλίνει έστω και λίγο από αυτό που ονομάζουμε "φυσιολογικό" με μισό μάτι.

Αλλά ό,τι πλύση εγκεφάλου προσπάθησαν να μου κάνουν στην παιδική μου ηλικία οικογενειακά μέλη, φίλοι, δάσκαλοι που αγαπούσα, πάντα κάτι δε μου καθόταν σωστά με όλη αυτήν τη νοοτροπία της μη αποδοχής.

Η θρησκεία διατεινόταν ότι διακηρύττει την αγάπη, αλλά εγώ από ό,τι μου έλεγαν οι καθηγητές των θρησκευτικών καταλάβαινα κάτι τελείως διαφορετικό: αγάπη μεν, αλλά υπό πολλές, πολλές προϋποθέσεις. Τόσες πολλές που σχεδόν κανένας δεν τις ικανοποιεί όλες.

Oι υπόλοιποι ας καείτε στην κόλαση, και σκασίλα μας μεγάλη. Το σχολείο διακήρυσσε ότι στην κοινωνία μας όλοι έχουν ίσα δικαιώματα, αλλά ακόμα κι ένα παιδί – εγώ – έβλεπε ξεκάθαρα πως η διαφορετικότητα τιμωρείται. Στη σχολική τάξη, στο διάλειμμα, στον "έξω" κόσμο, συχνά ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς του ατόμου που είναι "αλλιώς".

Κι αν δεν σε δεχθούν οι γονείς σου όπως είσαι, τότε πού πας;

Όσο περνούν τα χρόνια και το μετεφηβικό μου μυαλό εξακολουθεί να εξελίσσεται, να εκπαιδεύεται, να οργανώνεται, όσο μαζεύω εμπειρίες σε διάφορες χώρες και με διάφορους ανθρώπους, τόσο περισσότερα αποδέχομαι. Και τόσο συνειδητοποιώ ότι πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι φιλελεύθεροι και ανεκτικοί, όντας στην πραγματικότητα προκατειλημμένοι και φοβικοί με το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

Σας προκαλώ να κάνετε ένα πείραμα: μπείτε σε ένα φόρουμ μαμάδων και ρωτήστε τις τι θα διδάξουν στα παιδιά τους σχετικά με το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

Αρχικά θα σας πουν όλες ωραία πράγματα, του στυλ "είμαστε όλοι άνθρωποι" και "το τι κάνει καθένας στην κρεβατοκάμαρά του είναι δική του δουλειά". Μετά ρωτήστε τις τι θα κάνουν αν το δικό τους παιδί τύχει και είναι γκέι. Θα ακούσετε μαργαριτάρια του στυλ:

"Θα προσέξω να το διαπαιδαγωγήσω σωστά ώστε να μη γίνει γκέι" (Μάθαμε και κάτι που δεν το ξέραμε: ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι θέμα διαπαιδαγώγησης.)

"Δε θα του δίνω κοριτσίστικα παιχνίδια" (Σαφώς. Εξάλλου ποιος άντρας μαγειρεύει ή ταΐζει και νταντεύει το μωρό του; Ντροπής πράγματα.)

"Θα του δώσω σωστά και υγιή πρότυπα" (Εδώ η ερμηνεία μου διαφεύγει – προφανώς οι ομοφυλόφιλοι νέοι προέρχονται αποκλειστικά από διαλυμένες οικογένειες, με εγκληματίες γονείς.)

Αυτό που διαρκώς υποννοείται στις δηλώσεις του παραπάνω στυλ, είναι πως η ομοφυλοφιλία είναι κάποιου είδους ψυχική διαταραχή, η οποία μάλιστα μπορεί να προληφθεί με στοργή και προδέρμ, με ένα οικογενειακό περιβάλλον "φυσιολογικό" και ίσως και με κάποιου είδους ψυχοθεραπεία.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτό πράγματι ισχύει. Ρωτήστε τώρα εκείνους που υποστηρίζουν τα παραπάνω πράγματα αν οι ίδιοι υπό διαφορετικές συνθήκες οικογενειακές και παιδαγωγικές θα μπορούσαν να είχαν υποστεί το αντίστροφο – να γίνουν, δηλαδή, γκέι.

ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ! Θα τους ακούσετε να βρωντοφωνάζουν. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ σεξουαλικότητα είναι αδιαμφισβήτητη, σταθερή, εκ γενετής. Αν πέσετε σε ομοφοβικό άντρα οι κορώνες της διαμαρτυρίας θα είναι πολλών ντεσιμπέλ.

Δε συνειδητοποιούν, βέβαια, το άτοπο της δήλωσής τους: αν η σεξουαλικότητα (η δική τους, τουλάχιστον) είναι ένα τόσο σταθερό και ακλόνητο χαρακτηριστικό, τότε γιατί θεωρούν ότι εκείνη των άλλων είναι φτερό στον άνεμο; Μήπως γκέι γίνονται οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες;

Πάμπολλες έρευνες έχουν δείξει ότι παιδιά που μεγαλώνουν με μαμά και μπαμπά δεν είναι απαραιτήτως πιο υγιή ψυχικά, πετυχημένα ή ευτυχισμένα από παιδιά ομοφυλόφιλων ζευγαριών ή από εκείνα που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκή οικογένεια.

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι lifestyle, είναι στοιχείο ταυτότητας, και όχι, δεν θα γίνεις γκέι αν μεγαλώσεις με γκέι γονείς – αν και κανέναν δε θα έπρεπε να ενδιαφέρει το αν θα γίνεις ή όχι.

Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω άλλο για ένα θέμα το οποίο μου φαίνεται αυτονόητο. Είμαι ετεροφυλόφιλη και δε νομίζω ότι κάποιου είδους πλύση εγκεφάλου θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό.

Ο φίλος μου ο Μάσσιμο είναι ομοφυλόφιλος και ζει με τον σύζυγό του στην Ολλανδία. Τον σύζυγο δεν τον έχω γνωρίσει, αλλά είμαι εξαιρετικά σίγουρη ότι ο Μάσσιμο έκανε τη σωστή επιλογή για τον εαυτό του, και εκτός αυτού χαίρομαι γιατί του αξίζει να έχει έναν σύντροφο που τον αγαπάει και τον φροντίζει.

Και ναι, θα άφηνα το Μάσσιμο να κάνει baby-sitting στο γιο μου, γιατί είναι υπεύθυνος και αγαπάει τα παιδιά, και ελπίζω μια μέρα να αποκτήσει τα δικά του.

Και να σας πω και κάτι άλλο για το Μάσσιμο... ήμασταν φίλοι χρόνια και δεν είχα ιδέα για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Όχι επειδή εκείνος το έκρυβε, αλλά επειδή ποτέ δε με ενδιέφερε. Ήμασταν φίλοι και είχα κλειστά τα αυτιά μου σε σχόλια, κουτσομπολιά, χαρακτηρισμούς. Και σκέφτομαι πόσο περήφανη θα πρέπει να είναι η μητέρα του, για έναν γιο ο οποίος είναι υγιής, υπερ-μορφωμένος και περιζήτητος στον τομέα του, έξυπνος, υγιής, ταλαντούχος, και πάνω απ' όλα: ευτυχισμένος.

Τι θέλω να πω με όλο αυτό; Αν ο γιος μου ή η κόρη μου μου πει ότι είναι γκέι, το πρώτο πράγμα που θα τον/τη ρωτήσω θα είναι: "Και λοιπόν;"

 Πηγή: mikroimegaloi.gr