Κατερίνα Γώγου - Το ξύλινο παλτό

31.10.2020
Κατερίνα Γώγου - Το ξύλινο παλτό

Κοιτώντας τα πόδια μου

που βγάζουνε ρίζες

ξέρει πως πιο πολύ από όλα τα δέντρα σιχαίνομαι

γιατί είναι ακίνητα

* * *

Η μνήμη των πουλιών είναι η διάταξη των άστρων

Η μνήμη των ανθρώπων είν’ τα ταξίδια των πουλιών

Και οι πάσσαλοι -ταξίδια κοπαδιών-

Που τους κρατάνε κάτω...

* * *

Έζησα πολλούς ανούσιους θανάτους φτάνοντας στον υπέρτατο εξαγνισμό τις νύχτες.

Και ειδικότερα εκείνη ακριβώς την ώρα όπου οι σκύλοι γίνονται λύκοι, λαμβάνοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σαν τάξεις. Γκρίζοι ή άσπροι.

Θα μπορούσε κανείς να πει αργότερα πως αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας μου ή ότι πληρώθηκα να τα γράψω με σκοτεινό και απώτερο σκοπό να τρομοκρατήσω τον αποχαυνωτικό εγωιστικό ύπνο των ανθρώπων, ιδίως κατά τας μεσημβρινάς ώρας Ιουνίου Ιουλίου Αυγούστου.

Όμως παρακαλώ, παρακαλώ πολύ να με πιστέψετε, γιατί δεν υπάρχει εξευτελιστικότερος θάνατος από το να μη σε πιστεύουνε αυτοί που εσύ πιστεύεις.

 

Κατερίνα Γώγου - Το ξύλινο παλτό, 1982  - αποσπάσματα