Η μοναχική γυναίκα κάθε πρωί έστρεφε επάνω του το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα της, με το φόβο μήπως εξαφανιζόταν στους αέρηδες του φθινοπώρου ή στην ομίχλη της παγωνιάς και δεν τον έβλεπε πια· και παρόλο που ήξερε ότι για τον άγγελο εκείνη ήταν μονάχα μια μαύρη κουκίδα στην απεραντοσύνη της έρημης πλατείας, τον παρακαλούσε να τη συντροφεύει στη μακρά καθημερινή της διαδρομή.

Και ήταν τέτοια η παραφορά της που ο άγγελος την άκουσε, ένοιωσε το επίμονο κάλεσμά της και μια μέρα κατέβηκε από το στύλο και κατευθύνθηκε προς εκείνη με διστακτικά βήματα.

Στη θέα της γιγάντιας μορφής με τα ανοιγμένα φτερά, η γυναίκα αισθάνθηκε να γεννιέται μέσα της η ελπίδα για ανταπόκριση, αλλά με το που πλησίασε ο άγγελος, είδε ότι τα μάτια του ήταν κενά.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνη τον ρώτησε: «Θα έρθεις μαζί μου;»

Aλλά ο άγγελος αμφιταλαντεύτηκε, δεν απάντησε και μετά από λίγο επέστρεψε στη θέση του, ψηλά στο στύλο.

Διαλύθηκε η φευγαλέα προσμονή του έρωτα: εκείνη ένοιωσε ότι η ζωή της τελείωνε και θέλησε να βυθιστεί στη γη μόλις κατάλαβε ότι δεν την είχε καν κοιτάξει, ότι ο άγγελος δεν είδε ποτέ την έκφραση του έρωτά της.

Αλλά σκέφτηκε το εργασιακό της καθήκον και το δρόμο που είχε να διανύσει, όπως κάθε μέρα, και το πήρε απόφαση να προχωρήσει.

Ποτέ πια δεν θα αναζητούσε τον έρωτα, ούτε ο άγγελος θα κατέβαινε στο έδαφος.

Οι μοναχικοί άνθρωποι διασχίζουν την απέραντη πλατεία αλλά κανείς προς εκείνον δεν υψώνει το βλέμμα του· γνωρίζουν ότι ο άγγελος που στέκει εκεί είναι τυφλός, ένας άγγελος μοναχικός όπως εκείνοι.

του Χουάν Εδουάρδο Θούνιγα (Juan Eduardo Zúñiga)

 Ο Juan Eduardo Zuniga (Μαδρίτη, 24 του Γενάρη 1929) είναι συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής ισπανικά.. Σπού­δα­σε Κα­λὲς Τέ­χνες καὶ Φι­λο­λο­γί­α. Ση­μαν­τι­κό­τε­ρο ἔρ­γο του ἡ τρι­λο­γί­α δι­η­γη­μά­των L­a­r­go n­o­v­i­e­m­b­re en M­a­d­r­id (1980), La t­i­er­ra s­e­ra un p­a­r­a­i­so (1989) καὶ C­a­p­i­t­al de la g­l­o­r­ia (2003) μὲ θέ­μα τῆς τὸν ἱ­σπα­νι­κὸ ἐμ­φύ­λιο. 

Πηγή: bonsaistoriesflashfiction