Με αφορμή τη τελευταία δολοφονία της Αμερικανίδας στην Κρήτη, προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω, όσο γίνεται, τα γεγονότα που οδηγούν σε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη, λαμβάνοντας υπόψιν στοιχεία που αντλώ από τα σπλάχνα της Ελληνικής κοινωνίας.
Τα ανθρώπινα πρωτόγονα ένστικτα, παραμένουν σκοτεινά και αχαρτογράφητα και ενίοτε τροφοδοτούνται από μία προσκόλληση σε στερεότυπα, που έρχονται από πολύ διαφορετικές εποχές.
Τέτοια δίκτυα σκέψεων και πράξεων ωριμάζουν και τελικώς γιγαντώνονται, μέσα από τη πατριαρχία και τη φαλλοκρατία.
Ο θυμός που αναφέρεται ο συγγραφέας, εν προκειμένω δεν είναι τίποτε άλλο, από μία άτυπη κληρονομιά, που μεταφέρεται στα αρσενικά από γενιά σε γενιά.
Η γυναίκα αντιμετώπιζεται από κάποιους ακόμη και σήμερα σαν ένα κατώτερο ον, που απλά η "ποσόστοση" τις δίνει μπόνους αξιοπρέπειας και παρουσίας στη κοινωνία, στη δουλειά της, ακόμη και στην οικογένεια της.
Στην Ελλάδα του 2019, δυστυχώς ήδη έχουν καταγραφεί δέκα γυναικοκτονίες, αποτέλεσμα σεξιστικής και έμφυλης βίας από άνδρες.
Φαντάζει τρελό, αλλά εύκολα διαπιστώνει κάνεις ότι τα συντηρητικά ΜΜΕ, συνήθως παραπληροφορούν το κοινό με ανούσιες και παραπλανητικές εν τέλει πληροφορίες για τους θύτες.
Φυσικά τα ίδια τα ΜΜΕ, αποτελούνται από προσωπικότητες που έχουν πέσει στην ίδια παγίδα. Άγνοια και παντελή έλλειψη ενσυνειδητότητας, σε συνδυασμό με την αποδοχή της άποψης ότι ο άνδρας είναι κυρίαρχο ον, δημιουργούν ένα κοκτέιλ εγωκεντρισμού και ανείπωτου θράσσους.
Δε μπορουμε να στοιχειοθετήσουμε την ύπαρξη κάποιου συστήματος που στοχοποιεί το γυναικείο φύλλο, ωστόσο συμβαίνει σχεδόν σε κάθε περίπτωση, η κοινωνική ισχύ του άνδρα, να ξεκινάει και να τελειώνει στο τρόπο που φέρεται στην γυναίκα.
Η Ελληνική κοινωνία αν και στη συντριπτική της πλειοψηφία τις αποτάσσει, ενδεχομένως δεν αντιλαμβάνεται ότι όσο ανέχεται άλλες, αλλά οπωσδήποτε αλληλοτροφοδοτούμενες συμπεριφορές, θα επιτρέπει τη διαιώνιση του προβλήματος.
Φοβικά σύνδρομα κυριαρχούν οριζοντίως και καθέτως, φύλλο, θρησκεία, σεξουαλικός προσανατολισμός, εθνικότητα κ.α, αποτελούν στοιχεία μιας υποτιθέμενης υπεροχής.
Τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, φορείς που υποτίθεται συντελούν στην ανάπτυξη της σκέψης και του δημιουργικού προβληματισμού, παραμένουν εγκλωβισμένα σε αναχρονιστικές πρακτικές που σε τίποτα δε συσχετίζονται με τις σημερινές ανάγκες των αυριανών πολιτών του κόσμου.
Αποτελεί μονόδρομο η ένταξη των μαθητών σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, με σεβασμό και αγάπη όχι μόνο για τον άνθρωπο, αλλά για όλα τα έμβια όντα αλλά και άβια στοιχεία της φύσης.
Εξάλλου, η αρμονία της ζωής, απαιτεί ιδανικά μια πλήρη ισορροπία, όπου σκέψεις και πράξεις θα καθοδηγούνται από τη συμπόνια και την αλληλεγγύη.
Κάθε άτομο που διακατέχεται από ανιδιοτέλεια και αγάπη για τη ζωή, δύναται να πρεσβεύσει ένα καινούργιο μοντέλο αρχών, με απόλυτη θέση όχι απέναντι στο κακό, αλλά με τη καθολική συνεισφορά του στη δημιουργία μίας ειρηνικής συνύπαρξης με το όλον.
Κωνσταντίνος Καλέσης
