Λέω, «Νοσταλγία» μιας και πίσω από όλα αυτά κρύβεται αυτό το επίμονο συναίσθημα που όσο κανείς απομακρύνεται από την νεανική ηλικία τόσο πιο πολύ το βιώνει. Τι άλλο από Νοσταλγία πουλάνε - εδώ και δεκαετίες - οι Rolling Stones; Δεν υποδύονται συνεχώς και αδιαλείπτως τη νεανική τους τρέλα - την τότε αστείρευτη δημιουργικότητα τους; Αν η Ποπ μουσική δοξολογεί το εφήμερο, αν ομνύει σε αυτό που συμβαίνει τώρα τότε ποιος ο λόγος αέναης επανάληψής της ανά τις δεκαετίες;
Π.χ η θεσπέσια Patti Smith παίζει τώρα ολόκληρο το "Horses", έργο - βεβαίως -σταθμό του Πανκ, αλλά για το 1975... Προσέξτε, δεν αναφέρομαι στις σύγχρονες δημιουργίες παλιότερων μουσικών αλλά στην εμμονή – δική τους ή των ατζέντηδων – να σηκώνουν τριάντα χρόνια μετά έργα όπως το "The Wall", ένθα το 1980 λειτουργούσε ως πρωτότυπο έργο μουσικής τέχνης - σθεναρό αίτημα πολιτικό και προσωπικό - ενώ σήμερα σαν μια παλιά μουσική καρτ ποστάλ...
Είναι η τάση επιστροφής στην εφηβεία, στη νεανική ηλικία που οδηγεί στο να επιδιώκει κανείς το γνωστό και το οικείο, εκείνο που τον κάνει να νιώθει ασφάλεια – καταφύγιο από τον σκληρό κόσμο των ενηλίκων...
Ούτως και στη τέχνη και εν προκειμένω στη μουσική - πολύ δε περισσότερο στην Ποπ, τα βιώματα καθοδηγούν τα ακροατήρια και παράλληλα περιορίζουν τις δυνατότητές τους, στενεύουν τους αισθητικούς τους ορίζοντες με την φανατική προσκόλλησή μόνο σε γνωστά ηχητικά περιβάλλοντα. Σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύουν τα μίντια αποκλείοντας σχεδόν πάντοτε τις καινούριες, διαφορετικές προσεγγίσεις, της μουσικής με το πρόσχημα της αντιεμπορικότητας αλλά και με τον φόβο της δημιουργίας ενός κοινού που δεν μπορούν να το ελέγχουν και να το οδηγούν σαν πρόβατα, στις μεγάλες σάλες και τα στάδια ένθα θα ακούν για χιλιοστή φορά, από βαριεστημένους ποπ αστέρες, τραγούδια που έλαμψαν στη νιότη τους...
Η συνταγή είναι απλή: οτιδήποτε παλιό μπορεί να πουλήσει αρκεί να ερεθίσουμε το λεπτό συναισθηματικό νεύρο των ενηλίκων - τη Νοσταλγία φυσικά. Ιδιαίτερα δε σε καιρούς μεγάλης κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης όταν τα πάντα τριγύρω καταρρέουν - όταν το κοινό νιώθει απογοητευμένο και απροστάτευτο, έρχεται, όχι η μουσική που γεννιέται στη κρίση και λειτουργεί - γόνιμη και αληθινή – και μεταφέρει δυνατά συναισθήματα ενίοτε δε καινοτόμες ηχητικές φόρμες – όχι καθόλου- αλλά το σίγουρο προϊόν, το μπούνκερ των νεανικών μας χρόνων.
Για τούτο και οι αειθαλείς Scorpions εμφανίζονται για χιλιοστή φορά στο φιλοθεάμον Ελληνικό κοινό αποκλειστικά και μάλιστα unplugged. Με αυτόν τον τρόπο σχηματίζονται μεγάλα ακροατήρια που απορρίπτουν τον διαφορετικό ήχο, οτιδήποτε δεν συνάδει με τις αισθητικές συντεταγμένες που όπλισαν το ψυχισμό τους κάποτε...
Εκείνοι που έπιασαν ακριβώς το πνεύμα των καιρών είναι οι Γάλλοι μουσικοί Marc Collin και Olivier Libaux για να στήσουν – το 2003 - τους Nouvelle Vague και να παίξουν γνωστά κομμάτια του πανκ, πανκ ροκ και newwaveμε τη φόρμα της μπόσα νόβα. Η επιτομή της Νοσταλγίας - ακόμη και το όνομα του γκρουπ παραπέμπει στο Νέο Κύμα των Γάλλων κινηματογραφιστών του '60.
Τα δείγματα από την τελευταία δεκαετία είναι αποκαλυπτικά – η εμπορική βουτιά στο παρελθόν είναι τεράστια σε αριθμούς άλμπουμ και συναυλιών, ένα ακατάπαυστο ξαναφόρτωμα - reload καλύτερα – μουσικής που έσφυζε από ενέργεια και πάθος στην εποχή της.
Για τούτο και θα ήταν πιο βολικό από εμπορικής άποψης να είχε δημιουργηθεί τόσο στα ράφια των δισκάδικων όσο και στον απέραντο ωκεανό των διαδικτυακών μαγαζιών μια μεγάλη κατηγορία μουσικών προϊόντων υπό την ετικέτα «Νοσταλγία». Για σκεφθείτε πόσα μουσικά έργα και τραγούδια θα χωρούσαν σε αυτήν!
Πηγή: musicpaper.gr
