Υπάρχει η ανάγνωση ως μανία, ως επαγγελματική διεκπεραίωση, ως υποχρέωση, ακόμη και ως αγγαρεία. Υπάρχει όμως και η ανάγνωση ως πάθος, ως ξεκούραση, ως κομμάτι της ζωής σου. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν πάθος με την ανάγνωση βιβλίων. Ειδικά στην Ελλάδα, ελάχιστοι. Όπως ακριβώς το blogging δεν είναι αγώνας δρόμου, έτσι αξίζει να συμβαίνει και με την ανάγνωση. Από τη στιγμή που ένα πάθος γίνεται μανία, από τη στιγμή που χάνεται η αυθεντική ματιά, θολώνει το ένστικτο και το κριτήριο, απαξιώνεται σταδιακά και η ενασχόληση σου.
Κάποιοι ξεχωρίζουν την ανάγνωση από τη ζωή τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που η ανάγνωση γίνεται αυτοσκοπός της ύπαρξης τους. Ναι όσο και να μη το πιστεύεις, υπάρχει αυτή η μικρή μειοψηφία. Είναι λίγοι στο βουητό του πλήθους. Σε μια χώρα που ελάχιστοι διαβάζουν, υπάρχει μια μειοψηφία που ζει για να διαβάζει. Ποιοι είναι; Ένας μικρός πυρήνας βιβλιομανών. Αυτοί οι ελάχιστοι στηρίζουν και την ανάγνωση, τους νέους συγγραφείς, εκείνους που (σχεδόν) κανένας δε θα επιλέξει για να διαβάσει. Οι πιο γνωστοί Έλληνες συγγραφείς είναι παντελώς άγνωστοι στους Έλληνες.
Πάντως να πούμε και μια αλήθεια. Είναι κρίμα να επιλέγεις τις λέξεις, η ανάγνωση πρέπει να σε ωθεί στη ζωή. Να μην κερδίζει εις βάρος της, μονομερώς τις εξωτερικές εντυπώσεις. Αυτός θαρρώ αξίζει να είναι ο σκοπός της. Η ανάγνωση να είναι μέρος της ζωής. Το ιδανικό στο μυαλό μου είναι το να σε ωθεί προς μια δίψα για περιπέτεια και διαφυγή. Να διαβάζεις για να γνωρίζεις κάτι καινούργιο, ή να συναισθανθείς μια κατάσταση που δεν έχεις βιώσει ο ίδιος, ή να παρηγορηθείς για κάτι που και εσύ έζησες, να πάρεις δύναμη για παρακάτω. Να σε εμπνεύσει για κάτι που αξίζει να αναζητηθεί εκεί έξω. Αλλιώς δυστυχώς καταντά αρρώστια, τολμώ να πω απόλυτη κενότητα. Όπως και η γνώση δίχως την πράξη σταδιακά χάνει την αξία της, έτσι και η ανάγνωση, δίχως τη βίωση, χάνει μέρους του θησαυρού της.
Από τη μια ναι, ο αγαπημένος Πεσσόα είχε δίκιο: η ύπαρξη της λογοτεχνίας φανερώνει ότι η ζωή δεν είναι αρκετή. Μα από την άλλη όμως μας δείχνει συμπεριφορές, χαρακτήρες, τόπους και τρόπους. Θα ήθελα πολύ να γραφτούν βιβλία με όμορφες φωτεινές ιστορίες, θετικές, που να ανοίγουν ίσως δρόμους, που να μας προσέφεραν ξέφωτα, τα οποία θα μας ωθούσαν ξανά με δίψα προς τη ζωή. Να διαβάζεις ένα βιβλίο και να το συνδυάζεις με έναν τόπο που θα ήθελες να περπατήσεις, να περιηγηθείς. Έναν συγγραφέα, με τις γραπτές αποτυπώσεις του, τα χώματα που περπάτησε και που έζησε. Η ανάγνωση θα πρέπει να αποτελεί μια παρότρυνση για ζωή.
Πηγή: roadartist.blogspot.gr
