καὶ στὴ γωνιὰ τῆς κάμαρας, ἐκεῖ ποὺ στέκονταν τὸ βάζο,

ἀπομένει τὸ κενὸ πυκνωμένο στὸ ἴδιο σχῆμα τοῦ βάζου, ἀμετάθετο,

ν᾿ ἀστράφτει διάφανο στὴν ἀντηλιά, ὅταν ἀνοίγουν πότε-πότε

τὰ παράθυρα,

καὶ μέσα στὸ ἴδιο βάζο, πούχει ἀλλάξει τὴν οὐσία του

μὲ ἴδια κ᾿ ἰσόποσην οὐσία ἀπ᾿ τὸ κρύσταλλο τοῦ ἄδειου,

μένει καὶ πάλι τὸ ἴδιο ἐκεῖνο κούφωμα, λίγο πιὸ ὀδυνηρὰ ἠχητικὸ

μονάχα.

Πίσω ἀπ᾿ τὸ βάζο διακρίνεται τὸ χρῶμα τοῦ τοίχου

πιὸ σκοτεινό, πιὸ βαθύ, πιὸ ὀνειροπόλο,

σὰ νἄμεινε ἡ σκιὰ τοῦ βάζου σχεδιασμένη σὲ μία σαρκοφάγο -

Καί, κάποτε, τὴ νύχτα, σὲ μίαν ὥρα σιωπηλή,

ἢ καὶ τὴ μέρα, ἀνάμεσα στὶς ὁμιλίες,

ἀκοῦς βαθιά σου κάποιον ἦχο ὀξύ, πικρὸ καὶ πολυκύμαντο

σάμπως ἕνα ἀόρατο δάχτυλο νὰ ἔκρουσε

κεῖνο τὸ ἀπόν, εὐαίσθητο, κρυστάλλινο δοχεῖο.

[Απόσπασμα από το ποίημα . ΙΧ ., από την ποιητική συλλογή “Σχήμα της απουσίας” που περιλαμβάνεται στα “Ποιήματα Β΄”].