με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο το στόμα και τα μάτια,

με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,

χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –

ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας,

κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε

την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη γιατί,

για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,

φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

(Αθήνα, Φεβρουάριος-Μάρτης 1958)

Απόσπασμα από το ποίημα . ΙΧ ., από την ποιητική συλλογή “Σχήμα της απουσίας” που περιλαμβάνεται στα “Ποιήματα Β΄”