- Έλα να σου δείξω! λέει το κορίτσι.

Ξαπλώνει στη χλόη.

- Έλα τώρα από πάνω μου.

Το αγόρι σκύβει, ξαπλώνει πάνω στο κορίτσι.

-Είσαι πολύ βαρύς, λέει το κορίτσι. Πήγαινε λίγο στο πλάι.

Μένουν ξαπλωμένα, ακίνητα.

-Αυτό είναι έρωτας. Λέει το κορίτσι.

- Πόσο κρατάει; Ρωτάει το αγόρι.

- Πολύ λίγο. Λέει το κορίτσι.

Σε λίγο σπρώχνει το αγόρι.

-Αυτό είναι ο έρωτας, λέει.

Σηκώνονται όρθια.

Το αγόρι λέει: - Αυτό ήταν όλο; Τίποτα δεν κατάλαβα.

-Τα αγόρια ποτέ δεν καταλαβαίνουν. Λέει το κορίτσι. Μονάχα τα κορίτσια καταλαβαίνουν.

Το αγόρι σωπαίνει. Λέει απότομα.

- Όμως και γω κατάλαβα.

- Τι κατάλαβες; Ρωτάει το κορίτσι.

- Δε ξέρω, λέει το αγόρι.

- Εκεί! Λέει το κορίτσι. Ξέρεις που. Κάτι. Εκεί.

- Ναι, εκεί. Λέει το αγόρι. Όμως, δε μπορεί να κρατήσει παραπάνω; Να μείνουμε λίγο παραπάνω;

- Όχι. Λέει το κορίτσι. Τόσο κρατάει ο έρωτας. Αν κρατήσει παραπάνω, λίγο παραπάνω να κρατήσει, τότε θα κρατήσει όλη τη ζωή.

- Ξέρω, λέει το αγόρι. Και τότε λέγεται αλλιώς.

- Και πώς λέγεται τότε; ρωτάει το κορίτσι.

- Γάμος. Λέει το αγόρι.

- Τίποτα δε ξέρεις. Τα αγόρια τίποτα δε ξέρουν. Λέει το κορίτσι.

- Και πώς λέγεται τότε; Ρωτάει το αγόρι.

Το κορίτσι σωπαίνει.

Ύστερα, λέει ξαφνικά:

- Γάμος, λέγεται η Γή με τον Ουρανό μαζί. Και δεν κρατάει μονάχα μια ζωή, κρατάει για πάντα. Η Γη από κάτω, κι από πάνω της ο Ουρανός. Πάντα. Αυτό είναι ο γάμος.

- Τίποτα δεν ξέρεις, λέει το αγόρι, τα κορίτσια τίποτα δεν ξέρουν και λένε ότι τους κατέβει. Αυτό δεν είναι γάμος και δε λέγεται γάμος.

-Πώς λέγεται; ρωτάει το κορίτσι. 

- Αυτό λέγεται κόσμος, λέει το αγόρι. Και δεν έχει καμία σχέση.

Σωπαίνουν.

- Να κάνουμε τώρα την Γή με τον Ουρανό; Ρωτάει το αγόρι.

- Ναι, λέει το κορίτσι, αλλά τότε θα το πούμε γάμο, όχι κόσμο.

- Το ίδιο είναι, λέει το αγόρι, αλλά εντάξει, θα το πούμε γάμο.

- Καλύτερα να μη το πούμε τίποτα. Λέει το κορίτσι. Θα είναι μαζί έρωτας και γάμος και δεν θα έχει όνομα.

- Μ’ αρέσει που δε θα έχει κανένα όνομα! Λέει το αγόρι.

- Και μένα! Λέει το κορίτσι

- Βρήκαμε το πρώτο πράγμα στο κόσμο, που δεν έχει όνομα.

Ένα παραμύθι του Γιώργου Χειμωνά

Αφήγηση: Μαρία Φαραντούρη,

Τσέλο: Γιώργος Καλούδης

CocerPhoto: Summertime – Izabeli Urbaniak

Ο Γιώργος Χειμωνάς (1938 – 27 Φεβρουαρίου 2000) ήταν Έλληνας πεζογράφος, που εμφανίστηκε στον χώρο της λογοτεχνίας τη δεκαετία του 1960. Ήταν σύζυγος της Λούλας Αναγνωστάκη. Ο Γιώργος Χειμωνάς γεννήθηκε στην Καβάλα το 1938 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ιατρική. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική και στη νευρογλωσσολογία. Μετά το τέλος των σπουδών του επέστρεψε στην Ελλάδα και έζησε στην Αθήνα. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, που είχε τον τιτλο Πεισίστρατος, το 1960. Πέθανε το 2000 στο Παρίσι, σε ηλικία 62 ετών.