Αν όλα χάνονταν και αυτός έμενε, θα συνέχιζα να υπάρχω.
Κι αν όλα έμεναν και αυτός χανόταν, το σύμπαν θα ήταν για μένα τόπος ξένος και φοβερός.
Δε θα΄χα θέση εκεί.
Η αγάπη μου για τον Λίντον είναι σαν το φύλλωμα του δάσους.
Ο χρόνος θα την αλλάξει, το ξέρω καλά, όπως ο χειμώνας αλλάζει τα δέντρα.
Η αγάπη μου για τον Χήθκλιφ είναι σαν τα αιώνια βράχια αποκάτω: λίγη ευχαρίστηση μου δίνει αλλά αναγκαία.
Νέλλυ, ΕΙΜΑΙ ο Χήθκλιφ.
Είναι πάντα, πάντα στο νού μου.
Δε μου δίνει χαρά, όπως δε μου δίνει χαρά ο εαυτός μου, αλλά είναι μέσα μου, σαν τον ίδιο τον εαυτό μου….
Έμιλι Μπροντέ, “Ανεμοδαρμένα Υψη”