Μου αρέσει το σώμα σου.
Μου αρέσει αυτό που κάνει, μου αρέσουν τα πώς του.
Μου αρέσει απ’ το σώμα σου να νιώθω τη σπονδυλική στήλη και κόκαλα,
και την τρεμουλιαστή κρουστο-απαλότητά του
και που εγώ θα το ξανά και ξανά και ξανά φιλήσω,
μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,
μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το γουνάκι ηλεκτρισμένο σου,
και τι-ν’-αυτό που βγαίνει από τη χωρισμένη σάρκα …
Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,
και ίσως μου αρέσει το ρίγος του από κάτω μου εσύ τόσο,
που, αλήθεια, φρέσκο πόσο σε πείσμα του οτιδήποτε αναπνέει και κινείται,
μια κι ο Θάνατος (με χέρια λευκά μακρύτατα που στρώνουν κάθε ζάρα)
ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας
-πριν βγω απ’ την κάμαρά μου γυρνώ, και(γέρνοντας μες στο πρωινό)
φιλάω, το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,
όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.
e.e. cummings
(Μτφ.: Βασίλης Αμανατίδης)
Ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς ποιητές του 20ου αιώνα, ο Εντουαρντ Eστλιν Κάμμινγκς (1894-1962) υπήρξε, εκτός από ποιητής, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, ζωγράφος και θεατρικός συγγραφέας.
Βαθιά επηρεασμένος από τον μοντερνισμό των δεκαετιών του 1910 και του 1920, τον οποίο θα εκπροσωπήσουν Αμερικανοί όπως ο Έζρα Πάουντ και η Γερτρούδη Στάιν, αλλά και από το νταντά και τον σουρρεαλισμό, που θα μεσουρανήσουν την ίδια εποχή στο Παρίσι, ο Κάμμινγκς θα ακολουθήσει εντέλει τον δικό του, απολύτως προσωπικό δρόμο: έναν ρηξικέλευθο συνδυασμό μοντερνισμού και παράδοσης.
Ο Κάμμινγκς (Cummings), που κατάργησε τα κεφαλαία από το όνομά του και υπέγραφε ως e.e. cummings, θα οδηγήσει την έκφραση και τη σύνταξή του στα όριά τους.
Παράλληλα θα δοκιμάσει μια καινούργια στίξη, θα κάνει άπειρα παιχνίδια με τους ήχους των λέξεων και θα εισαγάγει στον στίχο του πλήθος νεολογισμούς.
Τα ποιήματα του Κάμμινγκς διαθέτουν και μιαν άλλη σπάνια ιδιότητα: να απευθύνονται εξίσου στην καρδιά και στο σώμα. Μιλώντας για τις ερωμένες του, ο ποιητής θα διαλέξει ουράνια σχήματα προκειμένου να αποκαλύψει τη θέση την οποία κρατούν στην ψυχή του. Δεν θα λείψει από εδώ κάποτε και μια ισχυρή αίσθηση μελαγχολίας, που θα αποτυπώσει τον φόβο απέναντι στη φθορά και τον θάνατο. Ο κυρίαρχος, ωστόσο, τόνος θα είναι ένας τόνος νίκης και θριάμβου: νίκη για το γεγονός πως ο άλλος θα εμπιστευτεί με απόλυτους όρους την αγκαλιά του ερωτευμένου και θρίαμβος για την απόκτηση, μέσω ακριβώς αυτής της εμπιστοσύνης, μιας αστείρευτης πηγής ζωής.
Ο Κάμμινγκς δεν είναι, παρόλα αυτά, μόνο ένας υμνογράφος πιστός στην αθωότητα και την ανιδιοτέλεια του έρωτα. Θέλει ταυτοχρόνως να δείξει και τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης: τους δρόμους τους οποίους ακολουθεί το ένστικτο όταν αναζητεί μέσα από την ένωση των κορμιών την αλήθεια της ηδονής και της σεξουαλικής ικανοποίησης. Και ρίχνοντας φως στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης, ο Cummings δεν θα διστάσει να περιγράψει με τα πιο αδρά και άγρια χρώματα τις επιθυμίες και τις ορμές του: ορμές και επιθυμίες που θα εξερευνήσουν τα μύχια του ανθρώπινου πόθου, πλέοντας έτσι σε σχεδόν αχαρτογράφητα νερά.
