Ἐν τῷ μεταξύ, κάθε μέρα ἔχω μαλώματα μὲ τὴν καρδιά μου.

«Καρδιά μου», τῆς λέω, «κάνε κι ἐσύ μιὰ ὑποχώρηση

ὑπάρχει τόση ὁμορφιὰ σ’ αυτὸ τὸν κόσμο,

ὑπάρχουν τόσα σαββατόβραδα γιὰ γλέντι,

ἐπιτέλους δὲ χάθηκαν οἱ εὐκαιρίες γιὰ προσήλωση».

«Δὲν ξἐρεις τί ζητᾶς», μοῦ ἀποκρίνεται,

«σὲ χάλασαν οἱ τόσες διαψεύσεις,

σ’ ἔκανε εὔκολο ἡ ἀπελπισία,

ἔπαψες νὰ πιστεύεις πιὰ στὸν ἔρωτα: σὲ κλαίω».

Δὲν ξέρω τί τῆς ἔκανες αὐτῆς τῆς καρδιᾶς

καὶ ξημεροβραδιάζεται μὲ τ’ ὄνομά σου

ὅμως ἐγὼ εἶμαι ἀδύνατος ἄνθρωπος,

ἡ σάρκα μου πεινάει, θέλει νὰ φάει,

τὸ αἷμα μου κρυώνει, θέλει νὰ ζεσταθεῖ.

Νὰ φύγεις ἀπ’ τὴ μνήμη μου καὶ τὴν καρδιά μου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Επέτειος (Ἀνυπεράσπιστος καημός, 1955-1970)