Το καταστροφικότερο από ηθικής άποψης μάθημα του Άουσβιτς ή των Γκουλάγκ ή της Χιροσίμα δεν είναι ότι μπορούμε να κλειστούμε πίσω από συρματοπλέγματα ή σε θαλάμους αερίων, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) μπορούμε να γίνουμε δεσμοφύλακες και να πασπαλίζουμε λευκούς κρυστάλλους σε αγωγούς καμινάδων∙ δεν είναι ότι μία ατομική βόμβα μπορεί να πέσει στα κεφάλια μας, αλλά ότι (υπό τις κατάλληλες συνθήκες) ΕΜΕΙΣ μπορούμε να την ρίξουμε στα κεφάλια άλλων ανθρώπων.

Στο βίντεο που ακολουθεί, η ψυχολόγος που ηγείται της έρευνας βάζει απέναντί της σε μια πολυθρόνα δύο παιδιά και απευθύνει στο καθένα ξεχωριστά τις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις. Το ένα παιδί έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, ενώ το άλλο όχι.

Δείτε τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, προσέξτε τις απαντήσεις τους και τον τρόπο που τις εκφέρουν (τόνος φωνής, αμεσότητα, διστακτικότητα κλπ) και ίσως αντιληφθείτε ποιο από τα δύο παιδάκια έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.

Ο φωτογράφος Γκουίντο Γκουτιέρεζ Ρουίζ (Guido Gutierrez Ruiz), από τον Καναδά, χρησιμοποιώντας μόνο το smartphone, τράβηξε εκπληκτικές εικόνες από τη Φουνσάλ (Funchal) στη Μαδέρα, με τις δεκάδες ζωγραφισμένες πόρτες.

Μια πρωτοβουλία των κατοίκων της πόλης, οι οποίοι κάλεσαν διάφορους καλλιτέχνες να χρησιμοποιήσουν τις πόρτες του ιστορικού κέντρου σαν καμβάδες, για να ζωγραφίσουν ό,τι ήθελαν.

Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο.

Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;

‘Έχω ανάγκη να μου λένε την άποψή τους για τις κινήσεις μου οι γύρω μου’

΄Όταν οι φίλοι δεν συμφωνούν με την επιλογή μου, σίγουρα έχω κάνει κάτι λάθος’

‘Εάν αυτό που κάνω δεν είναι από όλους αποδεκτό, το σταματάω’

‘Δεν μπορώ να αντέξω να πηγαίνω κόντρα σε αυτά που μου λένε’

Γι’ αυτό θα στραφούμε στο απλούστερο ερώτημα, τι αφήνουν οι άνθρωποι με την συμπεριφορά τους να διαφανεί σαν σκοπός και πρόθεση της ζωής τους, τι ζητούν οι ίδιοι από την ζωή, τι θέλουν να πετύχουν με αυτή.

Η απάντηση εδώ δεν είναι δύσκολη˙ επιδιώκουν την ευτυχία, θέλουν να γίνουν και να μείνουν ευτυχισμένοι.

ΝΤΕΜΙΑΝ

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς τον εαυτό του, το πρόπλασμα ενός δρόμου, το προσχέδιο ενός μονοπατιού.

Κανένας άνθρωπος δεν έφτασε να είναι εντελώς ο εαυτός του, ωστόσο, οι πάντες φιλοδοξούν να το κατορθώσουν, άλλοι στα τυφλά, άλλοι µε περισσότερο φως, ο καθένας όπως μπορεί.

«Γίναμε μανιασμένα θηρία.

Δεν πολεμάμε, διαφεντεύουμε τον εαυτό μας από την εκμηδένιση.

Δε ρίχνουμε τις χειροβομβίδες μας σε ανθρώπους, τί μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή, που ο θάνατος με χέρια και κράνη μάς κυνηγάει και μας ξαπλώνει στη γη;

«Θέλω να κανονίσω ένα πάρτι στο σπίτι μου. Αν δεν γίνει Σάββατο και γίνει Παρασκευή, όσοι δουλεύουν την επόμενη μέρα δεν θα έρθουν. Την τελευταία φορά όμως ήταν κρύα τα φαγητά όταν πλέον μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι και μερικοί δεν απολάμβαναν και τόσο τη μουσική.

Δεν ξέρω τι να φορέσω για να είμαι και άνετη και κομψή και μπορεί να είμαι λιγότερο περιποιημένη, κάτι που δεν θέλω αν έρθει εκείνος ο καινούργιος γείτονας που μου αρέσει.

Μήπως καλύτερα να μην κάνω πάρτι; Όλα θα πάνε στραβά. Όμως, είναι κρίμα, θα μπορούσε να είναι μία πολύ όμορφη βραδιά...»

Σε ύψος 3.200 μέτρων βρίσκεται η σήραγγα του Χριστού Σωτήρος (Cristo Redentor), η οποία είναι ένα όμορφο, αλλά δύσκολο, ορεινό πέρασμα στις Άνδεις μεταξύ Αργεντινής και Χιλής.

Το Paso Internacional Los Libertadores, όπως ονομάζεται ο δρόμος, αποτελεί την κυριότερη οδό μεταφοράς που συνδέει την πρωτεύουσα της Χιλής, το Σαντιάγο με την πόλη Μεντόζα της Αργεντινής.