Δεν αγαπώ τον Γκάντι για τα όσα κατάφερε για τη χώρα του, δεν τον αγαπώ επειδή ήταν επαναστάτης, ακτιβιστής ή οραματιστής. Όλα αυτά είναι εκ των υστέρων αποτελέσματα ή χαρακτηρισμοί. Όταν σκέφτομαι τον Γκάντι, τον σκέφτομαι στην Αρχή του. Δηλαδή, ακριβώς τη στιγμή που οραματίζεται ή προβληματίζεται ή κάνει μια αυτονόητη ερώτηση για τη χώρα του. Με συγκλονίζει, το πως σχεδόν αμέσως, ταυτίζεται με το όραμα του, το πώς επιστρέφει στον εαυτό του και ξεκινά να δουλεύει τη ρίζα του προβλήματος. Ταυτίζεται με τη φτώχεια της χώρας του, τις παραδόσεις της, τη θρησκεία. Επιλέγει να επαναστατήσει απέναντι στις συνήθειες του, τα βολέματα του, τα προσωπικά συμφέροντά του.

Όσοι μιλούν για επανάσταση σήμερα, όσοι μιλούν για αλλαγή συνεχίζοντας να παζαρεύουν το βουλευτικό τους αυτοκίνητο, το πρωτοσέλιδο σε δήθεν ξεπουλημένα ΜΜΕ, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν τις καταθέσεις τους στις κακές ευρωπαϊκές τράπεζες και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα επισκεπτόμενοι φτωχογειτονιές που τις βρίσκουν με τη βοήθεια του GPS που διαθέτουν στο ακριβό τους αυτοκίνητο ΔΕΝ είναι επαναστάτες. Είναι ύποπτοι και επικίνδυνοι λαϊκιστές που επενδύουν στο θανατηφόρο ναρκωτικό της ελπίδας. Επενδύουν σε μια δήθεν επανάσταση που όχι μόνο δεν θα κάνουν αυτοί, αλλά θα την εκμεταλλευτούν με το χειρότερο τρόπο.

Η μόνη αντίσταση που έχουμε απέναντι στους νεοφιλελεύθερους αριστερούς είναι η Απελπισία. Η απελπισία φέρνει την πραγματική αλλαγή. Και επειδή αυτοί δεν πρόκειται ν' απελπιστούν ποτέ, προτείνω ν' απελπιστούμε εμείς. Να βάλουμε τέλος στον υποβιβασμό της νοημοσύνης μας, σταματώντας ταυτόχρονα ν' αγοράζουμε σε τιμή ευκαιρίας τις υποσχέσεις τους. Θα είναι λυτρωτικό.

Αγγέλα Σγουρού (τσούχτρα)