Μάλλον για υπομονή πρόκειται παρά για εμπειρία.

Περιμένουμε – μάλλον υπομένουμε.

Κάθε πρακτική: στο τέλος της εμπειρίας, δεν είμαστε σοφοί, είμαστε ειδικοί. Αλλά σε τι;

* * *

Δυο φίλες: και οι δυο πολύ άρρωστες.

Η μια πάσχει από τα νεύρα της: η θεραπεία είναι πάντα πιθανή.

Η άλλη: από προχωρημένη φυματίωση. Καμιά ελπίδα.

Ένα απόγευμα.

Η φυματική στο προσκέφαλο της φίλης της.

Εκείνη λέει:

– Βλέπεις, μέχρι τώρα, και στις χειρότερες κρίσεις μου, κάτι μου απέμενε. Μια ελπίδα ζωής πολύ επίμονη. Σήμερα, μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα. Είμαι τόσο κουρασμένη που νομίζω πως δεν θα αναρρώσω ποτέ.

Τότε η άλλη, με μιαν άγρια λάμψη χαράς στα μάτια και πιάνοντάς της το χέρι:

«Ω! Θα κάνουμε αντάμα το μεγάλο ταξίδι».

Οι ίδιες – η φυματική ετοιμοθάνατη, η άλλη σχεδόν θεραπευμένη.

Έκανε ένα ταξίδι στη Γαλλία για να δοκιμάσει μια νέα μέθοδο. Και η άλλη τής το προσάπτει.

Της καταλογίζει, κατά τα φαινόμενα, ότι την εγκατέλειψε.

Στην πραγματικότητα, υποφέρει βλέποντάς την που γιατρεύτηκε. Είχε την παράλογη ελπίδα ότι δεν θα πεθάνει μόνη – θα πάρει μαζί της την πιο αγαπημένη της φίλη.

Θα πεθάνει μόνη. Και γνωρίζοντάς το καλά, τροφοδοτεί τη φιλία της μ’ ένα τρομερό μίσος.


Αλμπέρ Καμύ, Σημειωματάρια, ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ Μάιος 1935 – Φεβρουάριος 1942, εκδόσεις Πατάκη