«Ναι», είπε ο Μερσώ.
Θαύμαζε την περίεργη τύφλωση των ανθρώπων που, αν και ξέρουν τι αλλάζει στους ίδιους, επιβάλλουν στους φίλους τους την εικόνα που έχουν μια για πάντα για εκείνους.
Τον ίδιο, τον έβλεπαν σύμφωνα μ'αυτό που υπήρξε κάποτε.
Όπως ένα σκυλί δεν αλλάζει χαρακτήρα, έτσι και οι άνθρωποι είναι σκυλιά για τον άνθρωπο.
Κι έτσι, ενώ ο Σελέστ, ο Ρενέ και οι άλλοι τον ήξεραν πολύ καλά, τον θεωρούσαν τόσο ξένο και τόσο κλειστό σαν έναν ακατοίκητο πλανήτη.
Τους άφησε, νιώθοντας πάντα φιλία για εκείνους».
Άλμπερ Καμύ, «Ο ευτυχισμένος θάνατος», εκδόσεις Καστανιώτη