Ο Λαύκος είναι ένα γραφικό παραδοσιακό χωριό του Νοτίου Πηλίου και απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από την πόλη του Βόλου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 330 μέτρων και μαγεύει κάθε επισκέπτη με την υπέροχη θέα που προσφέρει προς τον Παγασητικό κόλπο. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η πλατεία με τα γιγάντια σκιερά πλατάνια που προσφέρουν μια μοναδική δροσιά σε αυτούς που θα θελήσουν να απολαύσουν την Πηλιορείτικη κουζίνα στις ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα ουζερί. Ανάμεσα στα μαγαζιά της πλατείας, βρίσκεται το καφενείο του Φορλίδα.

Ένα πρόσφατα ανακαινισμένο διόροφο πέτρινο αρχοντικό, κρύβει μέσα του έναν θησαυρό, το παλαιότερο ελληνικό καφενείο.

Το τελευταίο αντίτυπο κυκλοφόρησε το 1978. «Τα κρασιά του Gala» είναι ο εκκεντρικός οδηγός του Salvador Dalí για τα κρασιά και την προέλευσή τους.

Γεμάτο με 140 έργα τέχνης και κολάζ που συλλέχθηκαν και δημιουργήθηκαν από τον Dalí, το βιβλίο είναι σουρεαλιστικό.

Ώρες ώρες σκέφτομαι, μου είπε, πως η τρυφερότητα, η ευγένεια και η αγάπη δεν είναι ανθρώπινες ιδιότητες. Γνωρίζοντας, άλλωστε, τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους αγαπάς. «Κι όμως», αντιγύρισα, «έχω δει έσχατους, τα τέρατα, τους ιταμούς της γης, υπό το καθεστώς της αγάπης να εξανθρωπίζονται».

Δεν πείστηκε. «Ουτοπική συμπεριφορά, ιδανική για αγίους και για καθολικές καλόγριες», μου είπε. «Πατήρ πάντων πόλεμος, μικρή μου. Άνθρωπος ανθρώπο λύκος. Τον δέκατο τέταρτο αιώνα, καθολικοί μοναχοί στην Ουψάλα, κατέσφαξαν μέσα σε μια νύχτα τετρακόσια ορφανά, επειδή είδαν στο παράθυρο μια αλεπού, σημάδι πως ο χριστός τα καλούσε κοντά του. Η οδός της αγάπης φαίνεται πως είναι αδιάβαστη για τους περισσότερους ανθρώπους. Κάπου υπάρχει ένα λάθος στο καλούπι».

«Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους ανακάλυψα ότι τελικά δεν βοηθά να παριστάνω κάτι που δεν είμαι» Rogers, 1961.

Ενσυναίσθηση

Η ενσυναίσθηση αποτελεί τον δεύτερο αναγκαίο παράγοντα της θεραπευτικής σχέσης, που προτάθηκε από τον Carl Rogers.

Υπάρχουν οι συνηθισμένοι δρόμοι που διασχίζουμε καθημερινά και υπάρχουν και οι παρακάτω δρόμοι-αριστουργήματα!

Οι εικόνες που ακολουθούν θα μπορούσαν να είναι πίνακες σε κάποια γκαλερί κι όμως είναι απλώς φωτογραφίες, πραγματικών μεν ασυνήθιστων δε, δρόμων που υπάρχουν ανά τον κόσμο...

Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατέλαβαν την Αθήνα.

Την επομένη, νωρίς το πρωί, οι Γερμανοί αξιωματικοί που ανέβηκαν με φόρα τα μαρμάρινα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου διαπίστωσαν με έκπληξη ότι παραλάμβαναν ένα κτίριο άδειο.

– Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, ήταν στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου («8 λύσεις- κλειδιά για να μπει τέλος στο bullying»- Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ) που γράψατε από κοινού με τον Ματθαίο Γιωσαφάτ. Μου έκανε εντύπωση η στάση σας απέναντι σε μία γυναίκα από το ακροατήριο που έφταιγαν για το παιδί της όλοι οι άλλοι, εκτός από την ίδια... Δεν λαϊκίσατε καθόλου και της μιλήσατε επιθετικά, θυμίζοντας τις δικές της ευθύνες.

Τελευταία είναι σύνηθες παντού να φταίνε μόνο οι άλλοι... Όχι μόνο στις οικογένειες και στο ρόλο των γονέων απέναντι στα παιδιά τους.

Πολλοί άνθρωποι, ακόμα και μορφωμένοι, φοβούνται την ψυχανάλυση και την ψυχοθεραπεία. Φοβούνται να εκτεθούν σ’έναν ξένο, έναν επαγγελματία, έναν ιατρό της ψυχής.

Φοβούνται ν’αποκαλυφθούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν έχουν, διερωτώμαι, περιέργεια να μάθουν ποιους θησαυρούς κρύβει η ψυχή τους, ποιες πληγές κρατάει ακόμα που χρειάζονται γιατρειά; Πολλοί άνθρωποι διαθέτουν μαθηματική ευφυία αλλά τους λείπει η συναισθηματική.

Θύμωσα... με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ. Θέλω... να μπορώ.

Διάβασα... την τελευταία ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με τίτλο «Η Ανορεξία της Ύπαρξης». Μου υπενθύμισε την ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αντλείς δύναμη από μέσα σου και αποδέχεσαι την αλήθεια της κάθε μοναδικής σου στιγμής. Μου έφερε στο νου τα λόγια του Κρίστοφερ Χίτσενς απo το σπουδαίο βιβλίο του «Πριν το Τέλος»: «Δεν έχω σώμα, είμαι σώμα»...

Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση.

Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο.