Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

«Ποιος πρόγονος μού μιλάει;

Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου.

Γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος.

Το χιόνι δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο θέαμα στο Τόκιο, αφού ο χειμώνας σπάνια πέφτει κάτω από το 0, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε νιφάδα χιονιού να λιώνει πριν ακουμπήσει στο έδαφος. Πρόσφατες χιονοπτώσεις σημειώθηκαν τον φετινό Φεβρουάριο και παλαιότερα στις αρχές του 2018.

Το Γενάρη, λοιπόν του 1968 έλεγα στους φοιτητές μου (βρίσκω πρόχειρα γραμμένες τις σημειώσεις μου) τα ακόλουθα:

Ο εγκλεισμός έχει μια δυσάρεστη οσμή.

Αποφορά από το μούλιασμα άσχημων σκέψεων, μυρωδιές από βρώμικες ιδέες που σέρνονται σχεδόν παντού, έντονες αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές.

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση

στις ανθισμένες βραγιές κι’ ένα ρίγος λεπτό

κι’ οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως

Ο θάνατος βρίσκεται πάντα καθοδόν, αλλά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πότε θα φτάσει μοιάζει να αφαιρεί κάτι από το πεπερασμένο της ζωής.

Είναι τούτη η φρικτή ακρίβεια που μισούμε τόσο πολύ.

Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο.

Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν.

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες

ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες

τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε –

Τη νύχτα των Χριστουγέννων, ο Εφίμ Φόμιτς Περεκλάντιν, δημόσιος υπάλληλος, έπεσε να κοιμηθεί στενοχωρημένος, καταρρακωμένος, θα έλεγα.

«Παράτα με, διαβολεμένη!» μούγκρισε κακιωμένος στη γυναίκα του, όταν τον ρώτησε γιατί είναι έτσι μουτρωμένος.

Είχε μόλις επιστρέψει από μια επίσκεψη, όπου ειπώθηκαν πολλά δυσάρεστα και προσβλητικά πράγματα για το άτομό του.