Ποτέ δε μ’ εγκατέλειψε ο φόβος μη με καθίσουν μια μέρα στο θρόνο.
Μόνον αυτοί που φοβούνται τον εαυτό τους επιδιώκουν τ’ αξιώματα, ή, μάλλον,
αυτοί που μισούν τη ζωή και τους ανθρώπους. Δε θα μ’ άρεσε διόλου

Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Πάει. Αυτό ήταν.

Χάθηκε η ζωή μου φίλε

μέσα σε κίτρινους ανθρώπους

«Ποιος πρόγονος μού μιλάει;

Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου.

Γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος.

Το χιόνι δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο θέαμα στο Τόκιο, αφού ο χειμώνας σπάνια πέφτει κάτω από το 0, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε νιφάδα χιονιού να λιώνει πριν ακουμπήσει στο έδαφος. Πρόσφατες χιονοπτώσεις σημειώθηκαν τον φετινό Φεβρουάριο και παλαιότερα στις αρχές του 2018.

Το Γενάρη, λοιπόν του 1968 έλεγα στους φοιτητές μου (βρίσκω πρόχειρα γραμμένες τις σημειώσεις μου) τα ακόλουθα:

Ο εγκλεισμός έχει μια δυσάρεστη οσμή.

Αποφορά από το μούλιασμα άσχημων σκέψεων, μυρωδιές από βρώμικες ιδέες που σέρνονται σχεδόν παντού, έντονες αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές.

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση

στις ανθισμένες βραγιές κι’ ένα ρίγος λεπτό

κι’ οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως

Ο θάνατος βρίσκεται πάντα καθοδόν, αλλά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πότε θα φτάσει μοιάζει να αφαιρεί κάτι από το πεπερασμένο της ζωής.

Είναι τούτη η φρικτή ακρίβεια που μισούμε τόσο πολύ.

Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο.

Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν.