Ας προχωρήσουμε βήμα βήμα σε όλο αυτό και σας παρακαλώ, παρακολουθείστε το με λίγη υπομονή.

Λοιπόν: Κάποια στιγμή αποκτώ επίγνωση ότι η σκέψη μου είναι αποτέλεσμα διαμόρφωσης, και η άμεση αντίδρασή μου είναι ότι πρέπει να απελευθερωθώ από τη διαμόρφωση και λέω:

«… Το κεντρικό πρόβλημα είναι η σκληρότητα. Η σκληρότητα θολώνει το μυαλό και την καρδιά, φέρνει έλλειψη ευαισθησίας· θρέφει το μίσος και τη βλακεία· τσαλαπατάει την αγάπη και την καλοσύνη, που είναι οι μόνοι αληθινοί παράγοντες εξαγνισμού στη ζωή.

(…) Το να σκοτώσεις κάποιον θεωρείται δολοφονία και τιμωρείται από τον νόμο.

Πολύ συχνά ακούμε σε συζητήσεις να είναι στα χείλη όλων ερωτήσεις όπως: «τι έχει πάει τόσο στραβά;», «πως φτάσαμε εδώ που είμαστε;» κ.λ.π.

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προβλήματα που είναι κοινά σε παγκόσμια κλίμακα, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα σημαντικό τοπικό ζήτημα: την ανωριμότητα!

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βαρετοί.

Και πάλι, δεν αισθάνονται πλήξη όλοι οι άνθρωποι. Χρειάζεται ευφυΐα για να νιώθει κανείς πλήξη. Γι’ αυτό, βαριούνται μόνο εκείνοι οι πολύ σπάνιοι, οι πολύ ευφυείς άνθρωποι.

Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.

Όσοι δε δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.

Το να κάνεις οτιδήποτε που απαιτείται από σένα σε κάθε κατάσταση χωρίς να γίνεται ρόλος με τον οποίο ταυτίζεσαι είναι ένα ουσιαστικό μάθημα στην τέχνη της ζωής που ο καθένας μας είναι εδώ για να μάθει.

Υπάρχουν σπίτια στον κόσμο
που δεν έχουν κανένα παράθυρο.

Αίφνης, νιώθω ότι έχω μια ξεκάθαρη εστίαση και αντίληψη των πραγμάτων. Δεν υπάρχει χρόνος για οτιδήποτε ασήμαντο. Πρέπει να εστιάσω στον εαυτό μου, στη δουλειά μου και στους φίλους μου. Δεν θα παρακολουθώ πια τις βραδινές ειδήσεις στην τηλεόραση. Δεν θα δίνω πια σημασία στην πολιτική ή στην επιχειρηματολογία γύρω από το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, το μουσικό σύνολο που ο ίδιος είχε δημιουργήσει στις 23 Νοεμβρίου 1989. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου, υπέστη καρδιακό επεισόδιο και από τότε η ζωή του κύλησε με πολλά προβλήματα υγείας, μέχρι την αποδημία του στις 15 Ιουνίου 1994.

Τις ονόμαζαν φίμωτρα, εστίες μικροβίων και παγίδες βρωμιάς. Κάποιοι είπαν ότι έμοιαζαν με «ρύγχος γουρουνιού». Μερικοί τους άνοιγαν τρύπες για να καπνίζουν το τσιγάρο τους. Άλλοι τις έδεναν σε σκύλους για πλάκα. Οι ληστές τις χρησιμοποιούσαν για να κλέβουν τράπεζες.