Για πολλούς το διάβασμα είναι κάτι αυτονόητο, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Κάποιοι έχουν πάντα στην τσάντα τους το βιβλίο που διαβάζουν και το ανοίγουν με κάθε ευκαιρία σε κάποιο κενό της δουλειάς, στα μέσα μεταφοράς, περιμένοντας σε κάποιο ραντεβού.

Άλλοι δεν είναι τακτικοί αναγνώστες αλλά διαβάζουν ανελλιπώς στις διακοπές τους και όποτε έχουν χρόνο και διάθεση.

Κάποιοι διαβάζουν μόνο κάποιο best seller που κάνει θραύση, άλλοι ούτε κι αυτό.

Πίσω απ’ το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό

Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό

Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να υιοθετήσετε νέους τρόπους που θα σας κάνουν πιο ευτυχισμένους.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πάρα πολλούς ανθρώπους και το γεγονός ότι τείνουμε να τους βάζουμε σε «κατηγορίες», δείχνει πόσο πολύ πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους από τη φύση τους.

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς η κοινωνική, πολιτική και θεσμική ισχύς μεγεθύνει το καταστρεπτικό δυναμικό ενός ηλίθιου ανθρώπου.

Αλλά πρέπει και να εξηγήσουμε και να αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι αυτό που καθιστά ένα ηλίθιο άτομο τόσο επικίνδυνο για τους άλλους ανθρώπους – ή, με άλλα λόγια, σε τι συνίσταται η δύναμη της ηλιθιότητας.

Υποθέτω ότι αν μπορείς να πεθάνεις χωρίς ποτέ να καταλάβεις πώς σου συνέβη, τότε μπορείς και να ζεις χωρίς να καταλαβαίνεις απόλυτα το πώς.

Και κατά κάποιο τρόπο αυτό σε ηρεμεί.

Είμαστε αυτά που έχουμε διαβάσει, που έχουμε γράψει και έχουμε ακούσει. Αυτά που μας είπαν οι άλλοι για τον εαυτό μας και τον κόσμο και αυτά που μόνοι μας μάθαμε.

Aυτά που συγκρατήσαμε στη μνήμη μας και αυτά που υπάρχουν στο υποσυνείδητό μας. Oλες αυτές οι πληροφορίες μεταφράζονται σε συνασθήματα. Κάθε συναισθηματική μας κατάσταση είναι και μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει γύρω μας την κάθε στιγμή.

Είναι παράξενο πως κάποιες φράσεις ή κάποια γεγονότα εγκαθίστανται στο μυαλό μας και μας προσφέρουν συνεχή καθοδήγηση και ανακούφιση.

Πριν από μερικές δεκαετίες έβλεπα μια ασθενή με καρκίνο του μαστού, που είχε περάσει ολόκληρη την εφηβεία της παγιδευμένη σε μια μακρόχρονη και πικρή πάλη με τον αρνητικό πατέρα της.

Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο.

Λένε πως χάραξε η εποχή σου, Η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου».

Πληγώνομαι γιατί ξεχνιέμαι και προσδοκώ… γίνεται όμως κι αλλιώς;

Μπαίνοντας σε μια νέα σχέση κουβαλάμε και τις συναισθηματικές πληγές του παρελθόντος… πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε τον άλλο, πόσο μπορούμε να επενδύσουμε σ’ αυτή τη σχέση; Πόσο συναισθηματικά διαθέσιμοι είμαστε και πόσο είμαστε εδώ για τον άλλο;

«Λοιπόν, χοντρούλα;»

«Τι άχρηστος!»

«Ε, ελέφαντα, θα έρθεις;»