Η κοιλιά μου ήταν ακόμα πρησμένη κι εγώ, εξαντλημένος από την χθεσινή μου περιπέτεια, ξύπνησα γεμάτος νεύρα ή καλύτερα όχι νεύρα, θυμό... ή σωστότερα ούτε θυμό, οργή.
Κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι σε αυτή την χώρα κι επειδή οι αρμόδιοι ξύναν τους όρχεις τους, αυτός ο κάποιος έπρεπε να ήμουν ΕΓΩ!

Μπαίνει στο ασανσέρ, πατάει το κουμπί για να τον ανεβάσει στο δεύτερο όροφο, (όλος ο κόσμος για κάποιο ανεξήγητο λόγο μένει στο δεύτερο, άντε και κάποιοι  λίγοι στον τρίτο), τελειοποιεί τον κόμπο της καλά δεμένης γραβάτας του, κοιτάζει προς τον καθρέφτη για μια τελευταία πρόβα ύφους , βγάζει από την τσέπη του με αδιανόητη αγωνία το κινητό του για να δει την ώρα και αφού συνειδητοποιεί ότι έχει φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού για τη συνέντευξη και όλα πάνε σχετικά καλά, προσπαθεί να χαλαρώσει κάνοντας τη σκέψη πως σε μία ώρα το πολύ θα είναι πάλι έξω ελεύθερος, να καπνίσει επιτέλους ένα τσιγάρο που αυτή τη στιγμή με πάθος φαντασιώνεται.