Ποιος ήταν το αντίπαλον δέος του νεσκαφέ στα έιτις και πώς παιζόταν τότε το σωστό βόλεϊ; Ο Μίλτος ο Νταλικέρης δίνει τις απαντήσεις στη ρετρό ιστορία της Τρίτης!
Εκείνο το απομεσήμερο, καθόμουν με τον Πέτρο τον Αρμένη και τον Παππού στον καφενέ του Μπάφα κι ανακατεύαμε τους αφρούς που είχαν απομείνει από τα φραπόγαλα που είχε χτυπήσει με το παλιό, πατροπαράδοτο, χειροκίνητο και -φυσικά- παρεξηγήσιμο σύστημα ο Δεμπασκαλάς (δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα οι μηχανοκίνητες φραπεδιέρες). «Το πολύ το τάκα τάκα, κάνει το παιδί μ@λ@κα», του έλεγε περιπαικτικά ο Φώτης, όταν τον έβλεπε να χτυπάει τον νεσκαφέ στο σέικερ. Μα πού ήταν ο Φώτης;
Ο φίλος μας περιέργως έλειπε από τη μεσημβρινή φραπεδοκατάνυξη, καθώς πάντα φρόντιζε να βρίσκεται στον καφενέ όταν έλειπε ο Μπάφας, για να φορτώνεται στον Δεμπασκαλά απαιτώντας «να πιούμε επιτέλους κι ένα κερασμένο φραπεδάκι. Τόσα λεφτά σου αφήνουμε κάθε μέρα». Πάντα κερασμένους έπινε και ποτέ δεν άφηνε λεφτά...
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε, πάντως, μας ενημέρωσε πως «σας έχω σημαντικά νέα» και κατευθύνθηκε προς τον πάγκο του καφενέ για να παραγγείλει στον Δεμπασκαλά. «Τρομάριε, κέρνα ρε ένα φραπόγαλο. Γλυκό, ε; Και μη βάλεις από εκείνο το νεροζούμι τον ...Ταγκανίκα. Από το Nεσκαφέ βάλε, έτσι; Να πίνουμε ό,τι πληρώνουμε, έτσι;»! Τώρα πώς γίνεται να απαιτείς κερασμένο καφέ με την ποιότητα ...πληρωμένη, είναι κάτι που μόνο στην πολύγωνη λογική του Φώτη μπορεί να εξηγηθεί.
Πάντως, όλοι αρχίσαμε το τραγούδι από τη γνωστή διαφήμιση του καφέ ...Ταγκανίκα (που πάλευα χρόνια να τη βρω στο ίντερνετ και επιτέλους τα κατάφερα, δείτε τη παρακάτω!!! - μου φαίνεται πως στο διαφημιστικό κάπου εντόπισα την Αλιμπέρτη ή κάνω λάθος;): «Τανίκα Άφρικα, καφές με γεύση, Τανίκα Άφρικα, αυτός μ΄ αρέσει, Τανίκα Άφρικα, γουλιά και ξανανιώνω, Τανίκα Άφρικα, δέκα με τόνο». Δεν ήταν το αντίπαλον δέος του νεσκαφέ (τότε δεν υπήρχαν Μάξουελ, Γιάκομπς και άλλοι καφέδες στιγμής που γίνονταν φραπέ), αλλά μια οικονομική εκδοχή του φτηνού «καφέ - σαπουνάδα» που επέλεγαν τότε οι καταστηματάρχες για να ρίξουν το κόστος παραγωγής και να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Όταν ο Δεμπασκαλάς έφερε το φραπεδάκι και αφού πρώτα άκουσε το ρητό περί «τάκα τάκα» εξαιτίας του τρόπου που τον χτύπησε στο σέικερ, ο Φώτης τον κοίταξε καλά καλά, τον ξαναρώτησε «μπας κι έβαλες ...Ταγκανίκα;» και μετά μας ξεφούρνισε τα νέα του. «Λοιπόν, το απόγευμα θα πάμε για βόλεϊ. Αρχίζει τουρνουά». Τώρα τον κοιτάζαμε εμείς καλά καλά, καθώς ο μόνος ...Τουρνουά που ξέραμε ήταν ο Κώστας ο τραγουδιστής. Τραγουδιστής ...Βόλεϊ, δεν υπήρχε: «Και πού έμαθες εσύ βόλεϊ, ρε Φωτάκη;», τον ρώτησε ο Παππούς. «Εγώ δεν ξέρω βόλεϊ, ρε καράφλα; Άμα δεν ξέρω εγώ, ποιος ξέρει;», διαμαρτυρήθηκε ο Φώτης και πλέον ήταν ξεκάθαρο: δεν ήξερε...
Ούτε εμείς ξέραμε...
Και πήγαμε...
Ήταν η πρώτη φορά που παίζαμε βόλεϊ όλοι μαζί. Και για κάποιους, ήταν η πρώτη φορά που παίζαμε βόλεϊ ...σκέτο. Γι΄ αυτό και διαμορφώσαμε τους κανόνες όπως μας βόλευαν. Ποιο «ρολόι», ποιες θέσεις και ποιες αλλαγές θέσεων; Η τακτική ήταν απλή. Ο μόνος που είχε κάποιες γνώσεις από βόλεϊ, ο Παππούς, ανέλαβε το ρόλο του ...πλέι-μέικερ, μπας και μας μαζέψει. Έπαιξε πασαδόρος. οι δύο πιο ψηλοί, ο Πέτρος κι εγώ, πιάσαμε τις πτέρυγες. Καρφιά! Ο Φώτης, επειδή ήταν δική του ιδέα κι επειδή κατάφερνε με τα σερβίς να περνάει την μπάλα στην άλλη πλευρά του φιλέ, έπαιζε ...πίσω δεξιά, σε μια δικής μας έμπνευσης θέση. Σημείωση: παλιά το σερβίς στο βόλεϊ γινόταν μόνο από τη δεξιά γωνία της τελικής γραμμής κι αυτός ήταν ίσως ο μοναδικός κανόνας που αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε στο δικό μας, καμπόικο βόλεϊ. Στο άλλο άκρο της τελικής γραμμής κάθισε ο Δεμπασκαλάς, ενώ στη μέση ως «σέντερ μπακ»... ποιος θα παίξει, ρε παιδιά, σέντερ μπακ;
Ο Φώτης είχε και αυτή την απάντηση: «Η Γιούλα»! Σοκ! «Ποια Γιούλα, ρε χαμένε; Γυναίκα σε ανδρική ομάδα», του χώθηκε ο Πέτρος, ο οποίος ήδη μας θεωρούσε και ...ομάδα, ώστε να βάζουμε και κανόνες συμμετοχής. Το επιχείρημα του Φώτη, ωστόσο, μας έπεισε: «Παίζει σε ομάδα». Κάποιος έπρεπε να ξέρει και βόλεϊ...
Και ήξερε!
Η Γιούλα ήταν τρομερή. Δεν της έφευγε καμιά υποδοχή, ενώ μόλις είδε πως ο Φώτης ένας σερβίς πέρναγε από πάνω κι ένα από κάτω από το φιλέ, του πήρε την μπάλα από τα χέρια κι άρχισε να τα ...σουτάρει αυτή. Χρησιμοποιώ ποδοσφαιρικούς όρους στην αφήγηση, επειδή ακριβώς έτσι βλέπαμε το βόλεϊ. Ως ποδόσφαιρο με τα χέρια. Στην αρχή, μάλιστα, όταν ο Φώτης σέρβιρε στο φιλέ, φωνάζαμε «γκολ» επειδή βλέπαμε την μπάλα στα δίχτυα, ενώ άμα παίρναμε κανέναν πόντο -σπάνια, δηλαδή- δεν πανηγυρίζαμε με χάι-φάιβ και συγκέντρωση όλης της ομάδας μπροστά στο φιλέ, αλλά με ποδοσφαιρικούς πανηγυρισμούς, σφιγμένες γροθιές και σουρσίματα στο τερέν. Μεγάλες στιγμές...
Οι πιο γελοίες -και αποτελεσματικές- περιπτώσεις, πάντως, ήμασταν τα δυο καρφιά, εγώ κι ο Πέτρος. Εγώ είχα εφεύρει το καρφί-κουπί, χτυπώντας την μπάλα αφού πρώτα έφερνα το δεξί χέρι πίσω από το κεφάλι (πώς να μην πάθω θλάση μετά;), ενώ ο Πέτρος χτύπαγε με το περίφημο «σαλέ»! Καρφί ...πλασέ, με την ανάστροφη του χεριού, λες κι έριχνε ανάποδες σφαλιαρίτσες στην μπάλα. Πλεονέκτημα των δύο εφευρέσεων; Οι αντίπαλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήξεραν βόλεϊ και έπαιζαν σε ομάδες, δεν ήξεραν τι να περιμένουν, καθώς τα χτυπήματά μας δεν είχαν καμία συνέπεια. Άλλες φορές η μπάλα έσκαγε στα δύο μέτρα, άλλες στα εννιά, άλλες στα ...δεκαεννιά κι άλλες σε κανένα κεφάλι, οπότε πανηγυρίζαμε -ακολουθεί επανάληψη- με σφιγμένες γροθιές και σουρσίματα στο τερέν. Μεγάλες στιγμές...
Το τι πέτυχε αυτή η ΟΜΑΔΑ, η οποία απέκτησε όνομα και εμφάνιση με ονόματα στις πλάτες, είναι μια άλλη ιστορία, με ...ύμνους, κασετόφωνα, πάγο για τους τραυματίες και άλλα πολλά ενδιαφέροντα. Ωστόσο, μην τα αποκαλύψουμε όλα με την πρώτη. Έτσι;
Μέχρι να ολοκληρωθεί η αποκάλυψη, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, μπορείτε να τους γνωρίσετε καλύτερα στο μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications.gr) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου. Για αυτό και ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
