Όταν είσαι νέος κρύβεις μέσα σου μια επαναστατική ματιά, που κατά την κρίση σου κανείς δεν μπορεί εύκολα να αντιληφθεί . Επιδιώκεις το αδύνατο, γιατί κατά τα λεγόμενα ενός συνθήματος , στο τέλος γίνεται δυνατό και μένεις να ελπίζεις,  «ελπίζοντας» πως ό, τι αισθάνεσαι δεν μπορεί να επισκιαστεί από τίποτα πιο ανθεκτικό από την πίστη σου. Και έρχεται αυτή η μέρα, κατά την οποία ζεις έναν κοινωνικό παραλογισμό ,που απλώνεται σε τομείς δικαιοσύνης, πολιτικής, ανθρωπιάς μα πάνω από όλα, καταλύει την κοινή λογική σκέψη.

Τον τελευταίο καιρό το θέμα της ομοφυλοφιλίας έχει πάρει διαστάσεις λόγω του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου που έφερε η κυβέρνηση για ψηφοφορία.

Ο «Διάλογος μεταξύ ιερέα και ετοιμοθάνατου», είναι έργο του Γάλλου συγγραφέα και φιλόσοφου Μαρκήσιου ντε Σαντ. Αποτελεί έναν ύμνο στην αθεΐα και την ηδονή, ενώ παράλληλα καταδεικνύει την προκατάληψη, την έλλειψη λογικής και τον αυτοπεριορισμό στη θρησκεία. Τα πρόσωπα που συνδιαλέγονται, στο σύντομο αυτό μονόπρακτο (το οποίο ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, έγραψε στη φυλακή), όπως μαρτυρεί κι ο τίτλος, είναι ένας ετοιμοθάνατος κι ένας κληρικός.

Πόσες φορές σου έχει τύχει να πεις «Δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι τώρα». «Δεν είναι σωστό να του θυμώσω». «Έχει κάνει τόσα για μένα». «Δεν πρέπει να νιώθω απογοήτευση. Αφού έχω τα πάντα στη ζωή μου. Μα, είμαι τόσο αχάριστος;» Κι όμως το συναίσθημα είναι εκεί. Δίνει το παρόν αγνοώντας την εκλογίκευση που επιχειρείς. Τι συμβαίνει σε αυτές τις καταστάσεις; Πώς πρέπει να τις χειριζόμαστε αν θέλουμε να εξελιχθούμε;

Είναι Γενάρης του 1833, και μία φρεγάτα του βασιλικού Βρετανικού ναυτικού προσεγγίζει την προσωρινή πρωτεύουσα του νεογέννητου Ελληνικού βασιλείου. Το επίσημο πρόσωπο της υπόθεσης, είναι ο δεκαεπτάχρονος Βαυαρός πρίγκιπας Όθωνας του οίκου των Βίττελσμπαχ.