Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα, μια παρέα σκαντζόχοιροι στριμώχθηκαν κοντά-κοντά για να ζεσταθούν και να μην ξεπαγιάσουν.

Όμως με το που άρχισαν να αγκυλώνονται, πάλι απομακρύνθηκαν.

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι

και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό

τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα

μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές·

πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάποια χαρακτηριστικά είναι εγγενή, σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε σ’ αυτήν την κατηγορία την αγένεια.

Κανείς άνθρωπος δεν γεννιέται με τη διάθεση να είναι προσβλητικός κι αντιπαθής, επομένως κανένα παιδί που χαρακτηρίζεται απ’ τον κοινωνικό του περίγυρο ή/και τους δικούς του «αγενές» δεν το έχει επιλέξει.

Από καιρού εις καιρόν, κάποιοι μου λένε χαλάρωσε, είναι «απλά ένας σκύλος» ή είναι πολλά τα χρήματα που έδωσες «απλά για ένα σκύλο».

Δεν μπορούν να καταλάβουν τις αποστάσεις που ταξίδεψα, το χρόνο και το χρήμα που ξόδεψα «απλά για ένα σκύλο».

Ο Μιχάλης κάνει τρεις ευχές: «Να ζούσε ο πατέρας μου. Να μην είχα προβλήματα στο σχολείο. Να είχα και άλλους φίλους».

Μέχρι να τα καταφέρει, μαθαίνει τα απλά. Όπως να δένει τα κορδόνια του.

Έχετε νιώσει ποτέ τις τρίχες σας να σηκώνονται όταν ακούτε ένα τραγούδι που σας αρέσει πολύ; Η εμπειρία αυτή, εάν και όποτε συμβεί όταν ακούς μουσική, είναι αρκετά σπάνια και μοναδική.

Ο Matthew Sachs, πρώην προπτυχιακός φοιτητής στο Χάρβαρντ, έκανε την έρευνά του πάνω σε άτομα που πάσχουν από ρίγη καθώς ακούνε μουσική για να δουν πώς προκλήθηκε αυτό το συναίσθημα.

Για μένα υπάρχει μια σημαντικότατη διαφορά: "κοινοτοπία" είναι ό,τι συμβαίνει συνήθως, κοινώς, παρ όλα αυτά κάτι μπορεί να είναι αβαθές, και δίχως ακόμη να είναι κοινό…

Εννοώ ότι, αν πάμε μέχρι τη ρίζα, το κακό δεν είναι ριζικό, δεν έχει βαθύτητα, και είναι ακριβώς για το λόγο αυτό που είναι τόσο τρομερά δύσκολο να συλλάβουμε με τη σκέψη, γιατί σκέφτομαι εξ ορισμού, σημαίνει φτάνω μέχρι τις ρίζες.

Η Luna είναι ένα μικρό κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης.

Ο μπαμπάς της είναι πάντα δίπλα της και την ενθαρρύνει να ονειρεύεται, παρέχοντας βοήθεια και στήριξη σε κάθε βήμα της.

Στη διασημότερη λεωφόρο του κόσμου, ανάμεσα στις δεντροστοιχίες και τις προσόψεις των επώνυμων καταστημάτων, μέσα στη δροσιά του σούρουπου και την ατμόσφαιρα της ιστορίας, οι Παριζιάνοι χαλάρωσαν σε αναπαυτικές ξαπλώστρες και απόλαυσαν μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία με φόντο την Αψίδα του Θριάμβου.

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.