Όταν θα αρχίσει να καίγεται η γη, γιατί θα έχει πλησιάσει πολύ τον ήλιο, οι άνθρωποι του πλανήτη μας πρέπει να φύγουν.

Θα γίνει αυτό που η ιστορία το ονομάζει η "Μεγάλη Μετανάστευση".

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Όλη η μέρα, μέσα στην απόγνωσή της από ελαφρά μουντά σύννεφα, γέμισε από τις ειδήσεις για την επανάσταση. Τα νέα αυτά, αληθινά ή ψεύτικα, μου προκαλούν πάντα μια αμηχανία ειδική, ανάμικτη με περιφρόνηση και φυσική ναυτία. Με πονάει στην εξυπνάδα μου να μαθαίνω ότι κάποιος κρίνει πως ένα πράγμα αλλάζει όταν το παρακουνάς.

Πεζός και ξένοιαστος παίρνω τον ανοιχτό δρόμο,
Είμαι υγιής και ελεύθερος, ο κόσμος απλώνεται μπροστά μου,
Ο μακρύς χωματόδρομος μπροστά μου όπου διαλέξω εγώ με πάει.

Κάποτε, της είπε:

Είσαι σαν και εμένα, είσαι αλλιώτικη από όλους τους ανθρώπους.

Είσαι η Καμάλα, τίποτα άλλο, και υπάρχει μέσα σου γαλήνη, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να αποσυρθείς κάθε στιγμή και νοιώσεις ζεστασιά, το ίδιο και εγώ.

Η ελευθερία, Σάντσο, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που οι ουρανοί χάρισαν στους ανθρώπους.

Δεν της παραβγαίνουν μήτε οι θησαυροί που περικλείει η γη, ούτε οι θησαυροί που τα πέλαγα σκεπάζουν:

Για την ελευθερία, όπως και για την τιμή, μπορεί κι έχει χρέος κανείς να δώσει ακόμα και τη ζωή του.

Υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο σπουδαιότερα πράγματα από αυτά που μας έχουν μάθει να προσκυνούμε για σπουδαία.

Μακριά. Κλείσε την αυλόπορτα και φύγε αθόρυβα με βήμα ήρεμο και σταθερό και αν κατά τύχη είναι ανοιχτό το παράθυρο και σε δουν, στείλ’ τους το τελευταίο σου φιλί, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από τον δρόμο. Εκεί είναι ο βαθύς πόνος και η λίγη ευτυχία. Εκεί το γκρίζο του ατσαλιού. Εκεί αυτό που ψάχνεις.

«[…] Οι έξυπνοι άνθρωποι φροντίζουνε να αφανίζουν ό,τι είναι επικίνδυνο όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τον διπλανό.

Γιατί πολύ συχνά ο άνθρωπος νομίζει πως αυτό που παθαίνει ο διπλανός του είναι μακριά απ’ αυτόν.

Δεν είναι καθόλου… Ό,τι συμβαίνει στον ένα συμβαίνει σε όλους.

Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.

Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.

Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.

Δεν μ’ αγαπάς πια.

Δέχεσαι να μ’ ακούς εδώ και μία ώρα, επειδή φέρεται κανείς με συγκατάβαση απέναντι σ’ αυτούς που εγκαταλείπει.

Με έδεσες και τώρα με λύνεις.