«Η μεγαλύτερη απόλαυση με ένα σκύλο είναι ότι μπορείς να φέρεσαι σαν χαζός και αυτός όχι μόνο δεν θα σε μαλώσει, αλλά θα φερθεί το ίδιο χαζά με εσένα». Αυτό είχε πει κάποτε ο Άγγλος συγγραφέας Samuel Butler και είχε απόλυτο δίκιο.

Βέβαια σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι: για να καταλάβεις το νόημα πίσω από τα λόγια του Butler, πρέπει να έχεις ζήσει με έναν σκύλο. Μόνο τότε μπορείς να νιώσεις τη σημασία της κλασσικής -στα όρια του κλισέ- ατάκας ότι «ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου».

Καμιά αντίληψη δεν είναι πιο εμπεδωμένη από εκείνη που θεωρεί το ψεύδος μια αναγκαιότητα υπό τις συνθήκες που ζούμε – το συμπέρασμα, λοιπόν, ότι είναι Αρετή είναι αυταπόδεικτο.

Καμιά αρετή δεν μπορεί να φθάσει στο υπέρτατο ύψος και στην ύψιστη χρησιμότητά της χωρίς προσεκτική και επιμελή καλλιέργεια – ως εκ τούτου, αναμφίλεκτα, η αρετή του ψεύδους θα έπρεπε να διδάσκεται μέσω των σχολείων, της οικογενειακής εστίας, ακόμη και των εφημερίδων.

Τα βιβλία που σωρεύουμε γύρω μας, από πολύ παλιά, είναι η προβολή της ιστορίας μας πάνω στους τοίχους μας.

Μια έμμεση προσωπογραφία.

Σημεία σημείων, σημεία που εκτείνονται πέρα από τα σημεία.

Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.

Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.

Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια

έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες
όταν βρέχει
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

Πόσες φορές στη ζωή της έζησε πραγματικά, μπόρεσε να είναι ξεκούραστη, να δει γύρω της τα πράματα του κόσμου;

Τόσα πράματα: ένα λουλούδι, έναν άντρα, ένα άστρο, ένα άλογο.

Οι κερασιές θ'ανθίσουν και φέτος... και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά.

Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα.

Όπως το περασμένο, όπως το περσινό κι όπως το τωρινό καλοκαίρι...

Θα σας φανερώσω με λίγα λόγια ένα μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης ζωής.

Τον άνθρωπο τον εξαντλούν δυο πράξεις που εκπληρώνονται αυθόρμητα και στερεύουν τις πηγές της ύπαρξής του.

Δύο ρήματα εκφράζουν όλες τις μορφές που παίρνουν αυτές οι δύο αιτίες του θανάτου: "θέλω" και "μπορώ".

- Τι θα έδινες για να γίνεις πάλι πέντε χρονών;
- Τίποτα.

Δε σταματά να με εντυπωσιάζει ο βαθμός που εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια λες και είναι σελίδες από το πιο εντυπωσιακό και γλυκό παραμύθι, όχι πραγματική ζωή με προβλήματα.

Ζούμε στην επιφάνεια, στη γη, κι όμως –γι’ αυτό– οι βλέψεις μας είναι υψιπετείς.

Ενώ σερνόμαστε στο έδαφος, απλώνουμε καμιά φορά το χέρι ψηλά φτάνοντας μέχρι τους θεούς.