Δύο βλαχοχώρια αντικριστά, μέσα σε μια θάλασσα ομίχλης. Κι ανάμεσά τους, ο Χρούσιας, παραπόταμος του Αράχθου, να κυλάει στη βαθιά, άγρια χαράδρα του.

Αμέτρητες βρύσες και πέτρα παντού. Στο Συρράκο, αφήνεις το αυτοκίνητο έξω από τη θολωτή πέτρινη πύλη και παίρνεις το φιδίσιο μονοπάτι που οδηγεί στο κέντρο του χωριού.

Λίγα φώτα και στολίδια στα πέτρινα αρχοντικά. Άλλος κόσμος. Μια γαλήνη ολόγυρα που σε κάνει να θες να μιλήσεις ψιθυριστά. Μόνο ο ήχος του νερού ακούγεται. Από το ποτάμι, τις βρύσες, τους μικρούς καταρράκτες, τη βροχή που πέφτει.

Τα Χριστούγεννα εδώ τα γιορτάζουν ταπεινά, χωρίς περιττές χρυσόσκονες. Μικρά, αυθόρμητα γλέντια στήνονται σε καφενεία-παντοπωλεία, με μεζέδες και ντόπιο τσίπουρο.

Στους Καλαρρύτες, μετά τη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όλοι μαζεύονται στο μαγαζί του Ναπολέοντα με την πλούσια γενειάδα και τη μορφή παραμυθά. Στο παραδοσιακό κουζινάκι, πίσω από τον πάγκο με τις παλιές ζυγαριές, και κάτω από τις φωτογραφίες των παππούδων και του πατέρα του, ο ίδιος μαζί με τη γυναίκα του, τη Λαμπρινή, ξεδιπλώνουν όλο το ταλέντο τους στη μαγειρική.

Κάθεσαι κοντά στην ξυλόσομπα και τον αφήνεις να σου πει ιστορίες για τους τεχνίτες του ασημιού και την οικογένεια Bulgari που κατάγεται από εδώ.

Έτσι κυλούν οι γιορτές σε τούτα τα μέρη, με τσίπουρα, κουβέντες και βόλτες να ζεσταίνουν την καρδιά.

Περισσότερα, εδώ.