Είναι πόλεις που κάποτε έσφυζαν από ζωή, αλλά αναγκαστικά εγκαταλείφθηκαν και σήμερα θυμίζουν «φαντάσματα».
Μπέιτσουαν – Κίνα
Ήταν 12 Μαΐου το 2008, όταν το ρολόι στην πόλη Μπέιτσουαν σταμάτησε στις 2.28 μ.μ. Ο Εγκέλαδος χτύπησε την επαρχία Σετσουάν στην Κίνα. Περισσότεροι από 50 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, τα περισσότερα παιδιά. Λίγες μέρες, αργότερα, οι κινεζικές Αρχές ανακοίνωσαν ότι η πόλη θα μετεγκατασταθεί σε γειτονική κομητεία, αφήνοντας την παλιά, έρημη με τις φριχτές αναμνήσεις του φονικού σεισμού.
Πρίπιατ – Ουκρανία
Στις 26 Απριλίου 1986, η Ευρώπη βρέθηκε μπροστά σε έναν ραδιενεργό όλεθρο. Η έκρηξη στον αντιδραστήρα No 4 του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας σκόρπισε τον πανικό και η πρώην Σοβιετική Ένωση έζησε το μεγαλύτερο εφιάλτη στη σύγχρονη ιστορία της.
Οι αποδεκατισμένοι πληθυσμοί των γειτονικών πόλεων μετακινήθηκαν, όμως, η Πρίπιατ, όπου εκεί ζούσαν κυρίως οι εργάτες του πυρηνικού σταθμού, ήταν αυτή που έζησε τον όλεθρο. Οι περίπου 44 χιλιάδες κάτοικοί της την εγκατέλειψαν μέσα σε 60 ώρες από το τραγικό συμβάν και η πόλη «σφραγίστηκε» οριστικά, αφού δεν είναι ασφαλής για ανθρώπινη κατοίκηση για εκατοντάδες ακόμα χρόνια.
Σήμερα, η βλάστηση καλύπτει την Πρίπιατ, κι εκεί όπου κάποτε ήταν το ποδοσφαιρικό γήπεδο της πόλης, σήμερα συναντά κανείς ένα παρθένο δάσος. Άγρια ζωή περιδιαβαίνει πλέον τους δρόμους της πόλης, με αρκούδες και ελάφια να βολτάρουν αμέριμνα στα κατεστραμμένα κτίρια.
Το φρικιαστικότερο ίσως χαρακτηριστικό είναι η «θανατερή» ακινησία και η αίσθηση της προσμονής: τα κρεβάτια παραμένουν στρωμένα, τα θρανία στοιχισμένα στις σχολικές αίθουσες, τα παιχνίδια στο πάρκο αναψυχής έτοιμα να υποδεχτούν τα παιδιά...
Χάμπερστοουν – Χιλή
Η Χάμπερστοουν εγκαινιάστηκε το 1862 ως τόπος κατοικίας των εργατών του γειτονικού ορυχείου. Τη δεκαετία του '30, η πόλη έζησε μεγάλη οικονομική, όμως την επόμενη δεκαετία, οι μέρες δόξας έμελλε να φτάσουν στο τέλος τους. Το νιτρικό άλας που παραγόταν αφειδώς έδωσε τη θέση του σε ένα φτηνότερο συνθετικό υποκατάστατο, κάνοντας έτσι την εξόρυξή του αχρείαστη.
Με τη βασική πηγή πλουτισμού παροπλισμένη, η Χάμπερστοουν καταδικάστηκε σε παρακμή. Η εγκατάλειψη της από τους κατοίκους έγινε σταδιακά -πήρε περίπου τρεις δεκαετίες- αφού το 1961 έκλεισε και το τελευταίο εργοστάσιο κατεργασίας νιτρικού άλατος. Το 1970, η κυβέρνηση της Χιλής κήρυξε τη Χάμπερστοουν και τη γειτονική Σάντα Λάουρα (είχε την ίδια τύχη) εθνικά μνημεία, ενώ το 2005 η UNESCO τις αναγόρευσε μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς...
Τμήμα του Ντιτρόιτ – ΗΠΑ
Η πάλαι ποτέ «βασίλισσα» της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Motor City όπως την αποκαλούν στην Αμερική, τη δεκαετία του '20 άνθισε οικονομικά, με τη νέα γραμμή παραγωγής του Χένρι Φορντ να κάνει τα αυτοκίνητα φτηνότερα και να πυροδοτεί την ανάγκη του κόσμου για αυτοκίνηση. Η πόλη επεκτάθηκε ραγδαία και μέχρι το 1950 το Ντιτρόιτ, με την ανθηρή του αυτοκινητοβιομηχανία και τα 2 εκατομμύρια πληθυσμού του, ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ.
Το υψηλό εισόδημα των κατοίκων και ο ακόμα υψηλότερος δείκτης απασχόλησης εξασφάλισαν την ακμή της πόλης, με τα ψηλά της κτίρια να αντικατοπτρίζουν τη δύναμη και τον πλούτο που συσσώρευε η βιομηχανία αυτοκινήτου.
Ωστόσο, τις δεκαετίες του '70 και '80, η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία γνώρισε σημαντική ύφεση, με το Ντιτρόιτ να νιώθει πρώτο τους κλυδωνισμούς. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες από την Ευρώπη και την Ιαπωνία έφεραν ραγδαίες αλλαγές στο μερίδιο της αγοράς, κι έτσι η αμερικάνικη αγορά γνώρισε κατακόρυφη πτώση.
Επίσης, η μετακίνηση του πληθυσμού στα προάστια της πόλης, για πιο οικονομική ζωή, έκανε τις βιομηχανίες να ακολουθήσουν το παράδειγμα, κατασκευάζοντας μεγαλύτερα εργοστάσια στα περίχωρα του Ντιτρόιτ. Αποτέλεσμα; Η πόλη άρχισε να καταρρέει. Σήμερα γίνονται κάποιες προσπάθειες αναζωογόνησης του εγκαταλειμμένου κέντρου της πόλης, με αναβάθμιση κτιρίων ή μετατροπή τους σε σταθμούς αυτοκινήτων.
Νησί Χασίμα – Ιαπωνία
Η βραχονησίδα Χασίμα είναι μια μικρή γλώσσα γης 15 εκταρίων λίγο έξω από τις ακτές του Ναγκασάκι. Παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος, το νησί ήταν τεράστιο σε σημασία: αποτελούσε το μεγαλύτερο κέντρο εξόρυξης άνθρακα στην Ιαπωνία για πάνω από έναν αιώνα. Η Mitsubishi Corporation αγόρασε όλο το Χασίμα από τις οικογένειες που κατοικούσαν πάνω του το 1890, όταν και ξεκίνησε η περίοδος της ακμής του.
Η Mitsubishi έχτισε πελώριες πολυκατοικίες στο νησί για να στεγάσει τους εργάτες στον σταθμό παραγωγής, με τον περιορισμένο κατοικήσιμο χώρο να στοιβάζει τη μια οικογένεια πάνω στην άλλη και να τις αναγκάζει να μοιράζονται μπάνιο και κουζίνα.
Ανέσεις όπως κινηματογράφος, ιατρείο, εστιατόρια και χώροι διασκέδασης προστέθηκαν αργότερα, κάνοντας την πόλη έναν ακμάζοντα μικρόκοσμο. Το όλο πολεοδομικό συγκρότημα συνδέθηκε μάλιστα με υπόγειες στοές, ενώ το 1959, στην απόλυτη ακμή του, το νησί Χασίμα ήταν η πλέον πυκνοκατοικημένη πόλη του κόσμου, με 5.259 κατοίκους στριμωγμένους στη βραχονησίδα.
Ωστόσο, η «χρυσή» εποχή του Χασίμα έλαβε τέλος τη δεκαετία του 70. Τον Ιανουάριο του 1974, με το πετρέλαιο να έχει ήδη υποσκελίσει το κάρβουνο ως η πλέον προτιμώμενη μορφή ενέργειας παγκοσμίως, η Mitsubishi ανακοίνωσε ότι το ορυχείο ήταν αναγκασμένο να κλείσει. Μέχρι τον Απρίλιο και ο τελευταίος κάτοικος είχε μεταφερθεί στην ενδοχώρα και οι πύλες του νησιού έκλεισαν για πάντα.
Αν κι έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες, τα κτίρια παραμένουν σε καλή λειτουργική κατάσταση, αφήνοντας την πόλη-φάντασμα στην περασμένη της μεγαλοπρέπεια. Εξάλλου, η Ιαπωνική κυβέρνηση έχει ήδη καταθέσει αίτηση στην UNESCO να περιληφθεί το νησί στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς.
Σεντράλια – Πενσιλβάνια, ΗΠΑ
Η Σεντράλια το 1866 φιλοξενούσε πάνω από τρεις χιλιάδες κατοίκους, με καταστήματα, εκκλησίες, πανδοχεία και μπαρ. Όλοι τους ήταν εργάτες στα ορυχεία άνθρακα της πολιτείας και ήταν τα ίδια ορυχεία που αργότερα την οδήγησαν στον «εξαφανισμό» της. Δημοτικοί εργάτες που έκαιγαν σκουπίδια το 1962 λαμπάδιασαν κατά λάθος μια φλέβα από ανθρακίτη, τμήμα μόνο του τεράστιου αποθέματος που κειτόταν κάτω από την πόλη.
Σύντομα η φωτιά γενικεύτηκε υπογείως, με τις φλόγες να μεταφέρονται στα γειτονικά κοιτάσματα. Οι κάτοικοι της πόλης προσπάθησαν για χρόνια (!) να σβήσουν τη φωτιά που σιγόκαιγε στο εσωτερικό της γης, με διάφορες τεχνικές. Καμία ωστόσο δεν απέδωσε, ενώ το μεγαλεπήβολο σχέδιο που περιλάμβανε ένα εκτεταμένο δίκτυο από χαρακώματα και οχυρωματικά έργα, για να απομονωθούν τα φλεγόμενα σημεία, θεωρήθηκε υπέρογκο οικονομικά και εγκαταλείφθηκε.
Το 1981, με τη φωτιά να καίει σταθερά και αδιάλειπτα για 2 δεκαετίες και χωρίς τρόπο να σβήσει, η επιλογή ήταν επιβεβλημένη: ο πληθυσμός της Σεντράλια θα μεταστεγαζόταν αλλού, αφήνοντας την πόλη στην εγκατάλειψη. Πράγμα που έγινε την επόμενη χρονιά, με τους περισσότερους κατοίκους να εγκαταλείπουν οικειοθελώς την πόλη. Λίγοι ωστόσο αποφάσισαν να παραμείνουν: 20 άνθρωποι όλοι κι όλοι θα απομείνουν ως ζωντανά εκθέματα της απερήμωσης.
Η κυβέρνηση θα κλείσει ακόμα και τον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, απομονώνοντας τη φλεγόμενη πόλη και τους λιγοστούς της κατοίκους από τον υπόλοιπο κόσμο. Πυκνή βλάστηση καλύπτει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της Σεντράλια, ενώ οι λευκοί τοξικοί καπνοί δεν έχουν σταματήσει ποτέ να βγαίνουν από τα σπλάχνα της γης...
Πηγή: tifosi.gr
