Ο ερωτισμός στάθηκε μέρος του έργου των μεγαλύτερων καλλιτεχνών στο πέρασμα των αιώνων. Από τον Μιχαήλ Αγγελο, μέχρι τον Πικάσο, τον Κλιμτ και τον Σίλε, αποθέωσαν την ερωτική απόλαυση, με προκλητική ή λιγότερη προκλητική διάθεση.
Η γυναίκα, ο έρωτας, ο αισθησιασμός στάθηκαν σταθερή πηγή έμπνευσης, που οδήγησε σε μεγάλα αριστουργήματα, τα οποία είναι κλασικά, όσο και αυθεντικά σέξι.
La Douleur, Πάμπλο Πικάσο 1903
Ο μύθος λέει ότι όταν ο Πάμπλο Πικάσο ήταν 61 ετών και η ερωμένη του Φρανσουάζ Γκιλό 21, της είχε πει: «Για εμένα υπάρχουν δύο είδη γυναικών, οι βασίλισσες και τα χαλάκια της πόρτας». Για τη -βασανιστική- σεξουαλικότητα του Πικάσο έχουν γραφτεί πολλά. Είχε δύο συζύγους και αμέτρητες ερωτικές συντρόφους, δύο από αυτές αυτοκτόνησαν μη αντέχοντας να ζουν χωρίς αυτόν.
Οι γυναίκες και το σεξ, ενίοτε ακραίο, έχουν σταθερή παρουσία στις δημιουργίες του. Μπροστά σε άλλα έργα του, ο πίνακας που είναι γνωστός με το όνομα «La douleur» είναι μάλλον «αθώος», ωστόσο μέχρι το 1982 δεν είχε εκτεθεί δημοσίως στο κοινό.
Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά, Κατσουσίκα Χοκουσάι 1814
Ο σημαντικότερος Ιάπωνας καλλιτέχνης της εποχής του (1760-1849), δημιούργησε μια σειρά έργων αφιερωμένων στην ερωτική τέχνη (γνωστών με το όνομα Shunga). Στο επονομαζόμενο «Η γυναίκα του ψαρά» μια γυναίκα με ηδονική έκφραση είναι αφημένη στα χάδια ενός τεράστιου χταποδιού (τα πλοκάμια του οποίου την αρπάζουν). Προφανώς το όνειρο της γυναίκας του ψαρά, θα ήταν για τον ψαρά εφιάλτης...
Δίας και Ιώ, Κορέτζιο 1530
Ο Αντόνιο Αλέγκρι, γνωστότερος ως Κορέτζιο άφησε εποχή με τις μυθολογικές απεικονίσεις και τα αρχαιοπρεπή του θέματα. Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στη σειρά που φιλοτέχνησε για το δούκα της Μάντοβας Φεντερίκο Γκοντσάγκα, η οποία ήταν αφιερωμένη στους έρωτες του Δία όπως καταγράφηκαν από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Ο Κορέτζιο απεικόνισε την πανέμορφη νύμφη Ιώ να δέχεται ηδυπαθώς τα χάδια του γκρίζου σύννεφου στο οποίο έχει μεταμορφωθεί ο Δίας, για να αποφύγει -κατά το μύθο- τη ζήλια της Ηρας.
Η ψυχή αναβιώνει με το φιλί του έρωτα, Αντόνιο Κανόβα, μεταξύ 1787-1793
Αλλος ένας ελληνικός μύθος έδωσε έμπνευση στον Αντόνιο Κανόβα για τη δημιουργία ενός γλυπτού, που φανερώνει πόσο ερωτικό μπορεί να είναι ακόμα και το μάρμαρο. Ο έρωτας και η ψυχή, γυμνοί ενώνονται σε ένα αγκάλιασμα, που όλοι μπορούμε να φανταστούμε πού θα καταλήξει. Το μαρμάρινο γλυπτό φιλοξενείται στο μουσείο του Λούβρου.
Το κορίτσι με τις μαύρες κάλτσες, Εγκον Σίλε 1913
Εφυγε μόλις στα 28 του αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του «ένα μουσείο ερωτικής τέχνης ανάλογο με τα ημερολόγια του Καζανόβα", όπως έχει γράψει γι' αυτόν ο κριτικός Τζόναθαν Τζόουνς. Ο γεννημένος το 1890, Αυστριακός Εγκον Σίλε βρήκε στις γυναίκες και στον ερωτισμό που αυτές αποπνέουν, πηγή έμπνευσης για να δημιουργήσει σειρά γυμνών ή ημίγυμνων πορτραίτων, που χαρακτηρίζονται από μια «βρόμικη» ποιότητα. Γεγονός που του δημιούργησε προβλήματα στην εποχή του, καθώς το 1912 φυλακίστηκε με την υποψία ότι αποπλανούσε ανήλικες και πέρασε λίγες μέρες στη φυλακή -ενώ ένα από τα έργα του εστάλη στην πυρά. Αργότερα, όμως, έκανε έναν αξιοπρεπή γάμο, το όνομά του αποκαταστάθηκε και η τέχνη του άρχισε να γίνεται ανάρπαστη.
Μια που η μέρα είναι αφιερωμένη στον έρωτα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο θάνατος τον βρήκε τρεις μέρες μετά από αυτόν της συζύγου του, το 1918 από ισπανική γρίπη.
Η Λήδα και ο κύκνος, Μιχαήλ Αγγελος 1530
Η ζωγραφιά του Μιχαήλ Αγγελου για έναν άλλο έρωτα του Δία, που ενέπνευσε και πάλι πολλούς μεγάλους δημιουργούς, χάθηκε ύστερα από έναν αιώνα παρουσίας, αλλά διασώθηκε από αντιγραφές, μεταξύ των οποίων αυτή του Ρούμπενς. Στο έργο, η Λήδα και ο κύκνος Δίας έχουν σμίξει σε ένα αγκάλιασμα, που χάρις στην τέχνη γίνεται αρμονικό και αισθησιακό.
Δανάη Τιτσιάνο 1544, Κορέτζιο 1531, Ρέμπραντ 1636, Κλιμτ 1900
Τόσο η ελληνική μυθολογία, όσο και οι έρωτες του Δία (ο οποίος κάθε τόσο μεταμορφωνόταν για να απιστήσει και να μη τον καταλάβει η Ηρα) στάθηκαν από τα θέματα που ενέπνευσαν μεγάλους καλλιτέχνες. Στην περίπτωση του μύθου της Δανάης, εμφανίστηκε μπροστά της σαν χρυσή βροχή, που όρμησε στο κρεβάτι της. Εχει ενδιαφέρον το πόσο ερωτικά, αλλά με διαφορετικό πρίσμα μεγάλοι δημιουργοί προσέγγισαν ακριβώς τον ίδιο μύθο.
Της Χριστίνας Κατσαντώνη
Πηγή: thetoc.gr
