Πώς βρέθηκαν στην Ταϊλάνδη; Ως πρόσφυγες του καταπιεστικού καθεστώτος της γείτονος χώρας, πριν από 12 χρόνια. Η στρατιωτική χούντα της Μυανμάρ από το 1988 ξεκίνησε επιχειρήσεις εκκαθάρισης τέτοιων μειονοτικών φυλών, καταπατώντας συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Ο δρόμος για το χωριό των Kayan-Karen
Στην Ταϊλάνδη, οι άνθρωποι αυτοί βρήκαν ένα φιλόξενο καταφύγιο και έμειναν εδώ προσωρινά. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού όμως και αυτό ισχύει για τους Καγιάν, που βρήκαν τον τρόπο να επιβιώσουν με τις ευλογίες της εδώ κυβέρνησης, δουλεύοντας αποκλειστικά σχεδόν με τον τουρισμό.
Η Ma έχει βγάλει και CD!
Τα χωριουδάκια τους βρίσκονται πίσω από το ποτάμι, πολύ κοντά στην πόλη Mae Hong Son. Οι άντρες ασχολούνται με τη γεωργία ενώ οι γυναίκες φορούν τις παραδοσιακές στολές τους και τα βαριά δαχτυλίδια στο λαιμό που τόσο ντόρο έχουν κάνει και υποδέχονται καθημερινά επισκέπτες από την Ταϊλάνδη και από όλο τον κόσμο.
Η ιδέα του να επισκέπτεσαι έτσι ανθρώπους, να τους απαθανατίζεις και να φεύγεις δεν αρέσει σε πολλούς ούτε σ' εμάς. Με καχύποπτη διάθεση πήγαμε λοιπόν σήμερα νωρίς το πρωί στο χωριό Huay Seau Thao, από ένα στενό, ασφάλτινο δρόμο, λίγα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Mae Hong Son.
Γυναίκα Καγιάν στο χωριό Huay Seau Thao
Κανονικά, οι ξένοι τουρίστες υποχρεούνται να πάνε στο χωριό με βάρκα (που κοστίζει 600-700 μπατ) αλλά εμείς βρήκαμε το μονοπάτι και εκεί μερικά λεωφορειάκια με Ταϊλανδούς τουρίστες. Στο δρόμο περάσαμε και από 3-4 ρυάκια όπου είχε και ελέφαντες που τους έκαναν... σέρβις.
Η γλυκύτατη Μανόν που έχει μείνει ανύπαντρη
Μπαίνοντας στο χωριό, μια ευγενική κοπελίτσα μας ζήτησε να δώσουμε 250 μπατ (5,5 ευρώ) ο καθένας και το κάναμε με ευχαρίστηση διότι τα χρήματα αυτά πληρώνουν τα σχολεία και την περίθλαψη των Καγιάν.
Το χωριουδάκι είναι ένας δρόμος ουσιαστικά πίσω από ένα ποταμάκι και δεξιά αριστερά είναι στημένα τα μαγαζιά των γυναικών. Συνολικά υπάρχουν 15 γυναίκες εδώ και άλλες 60 σε ένα μεγαλύτερο χωριό.
Τα τρυπημένα αυτιά είναι ένα άλλο συνήθειο των γυναικών Καγιάν
Αυτό που μας άρεσε είναι ότι όλες – πέρα από κούκλες – είναι και γλυκύτατες. Δεν σου την πέφτουν να σου πουλήσουν τίποτα, δεν ζητούν λεφτά για τις φωτογραφίες και όσα βγάζουν τα βγάζουν με την αξία τους, φτιάχνοντας όμορφα πραγματάκια, από κουκλάκια μπρελόκ, μέχρι μαντήλες και... CD. Ναι, μία κοπέλα παίζει και κιθάρα. Οι περισσότερες μιλούν μέτρια αγγλικά ενώ μία πιτσιρίκα μιλούσε επιπλέον και Ισπανικά και Ιταλικά.
Η ατόφια ομορφιά τους νομίζω ότι υπερτονίζεται με αυτά τα βαριά πράγματα που φορούν στο λαιμό. Τα οποία δεν μακραίνουν το λαιμό με τα χρόνια (αυτό δεν μπορεί να γίνει) αλλά εν μέρει συμπιέζουν την κλείδα και εν μέρει λειτουργούν ως οφθαλμαπάτη. Είναι βασανιστικό να φοράς τέτοια σίδερα στο λαιμό 24 ώρες το 24ωρο (ρωτήστε τη Βούλα που δοκίμασε) αλλά καμία κοπέλα από όσες ρωτήσαμε δεν παραπονιόταν γι' αυτό. Το θεωρούν παράδοση, τιμή τους, στοιχείο ομορφιάς αλλά και εισοδήματος πάνω απ' όλα.
Κοριτσάκια Καγιάν που έχουν μόνο ακουστά τη Μυανμάρ
Πώς δημιουργήθηκε το έθιμο; Άλλοι λένε ότι τα φορούσαν οι γυναίκες υποχρεωτικά για να μην είναι αρεστές σε ξένους και σκλαβέμπορους, άλλοι λένε ότι το έκαναν για να προστατεύονται από τις τίγρεις. Οι ίδιες λένε ότι το κάνουν για ομορφιά και για καλύτερη τύχη στο γάμο.
Οι μισές από τις κοπέλες που γνωρίσαμε σήμερα, ουσιαστικά έχουν μεγαλώσει στην Ταϊλάνδη και δεν έχουν πλέον δεσμούς με τη Βιρμανία. Πηγαίνουν σχολείο, σπουδάζουν, μαθαίνουν γλώσσες και άλλες – όπως η γλυκύτατη Μάγια – κάνουν οικογένεια στα 20-25 τους. Είναι μητριαρχική κοινωνία πάντως με τη γυναίκα να παίζει πρωτεύοντα ρόλο.
Η Μανόν μιλάει και αγγλικά
Δεν θα σας πω περισσότερα εδώ, μπείτε στο www.hilltribe.org και θα βρείτε τα πάντα. Αυτό που θα πω είναι ότι αξίζει τον κόπο να φτάσει κανείς στις εσχατιές της Ταϊλάνδης για να γνωρίσει τις κοπέλες αυτές. Όχι απλά επειδή είναι μοναδική ευκαιρία για φωτογραφίες αλλά για να συζητήσει μαζί τους.
Για όσους έχουν πει ότι τα χωριά αυτά, ο Ταϊλανδικός τουρισμός τα έχει μετατρέψει σε «ανθρωπολογικούς κήπους» (human zoo...), θα διαφωνήσω. Θα ήταν έτσι αν οι γυναίκες αυτές δεν είχαν τόση αξιοπρέπεια μέσα τους. Κάνουν κάτι που το γουστάρουν και τους χαρίζει μια καλή ζωή αυτό.
Καμία σχέση με τους Μούρσι της Αιθιοπίας, που τους θυμόμαστε ακόμη να είναι με το χέρι απλωμένο κάθε φορά που έβγαζες μια φωτογραφία. Εδώ θα βρείτε ευγένεια, ομορφιά και αν έχετε τη διάθεση να καθήσετε δίπλα τους και να τις ακούσετε, θα μάθετε και ενδιαφέρουσες ανθρώπινες ιστορίες...
Α.Τεμπερίδης
Πηγή: theworldoffroad.gr
