Να εξανθρωπίσει αυτό το μέρος με κάποια ποίηση: ενα μάτι,το μάτι των στρατιωτών που έβλεπαν τους νεκρούς να ξεβράζονται στην άμμο από τη θάλασσα, και σήμερα ένα μάτι που βλέπει τη μαγεία και τη ζωντάνια του νερού, των κυμμάτων, το απέραντο μπλε, τα περπατήματα και οι κουβέντες των ανθρώπων...

Δύο διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικά συναισθήματα μέσα από τη σχέση του ματιού με το νερό. Ταυτόχρονα, ο Nautil, όπως γράφει, κάνει ένα σχόλιο πάνω στην, πολλές φορές, καταστροφική εμπλοκή του ανθρώπου σε ζητήματα φύσης και περιβάλλοντος, όπως ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχη.

Μια συνάντηση του ανθρώπου με τη θάλασσα, της τέχνης με τη φύση...  ένα ραντεβού ποίησης, μνήμης και προβληματισμού.

Περισσότερα για τον καλλιτέχνη εδώ

Πηγή: hitandrun.gr