Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη,

έναν φυλακισμένο να τραγουδά,

μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της,

ένα παιδί που να μη ρωτά.

Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου

να γείρει η χαμένη ζωή μου.

«Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.

Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα

Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο

VI
«Κοιμήθηκε η βροχή στο λασπωμένο δρόμο
στο λίγο φως με τ’ άρρωστα κορίτσια
πίσω απ’ τα τζάμια του απογεύματος.

XVII

Τα ρόδινα και τα μαβιά, μαλαματένια μου–

ρώγα τη ρώγα σφίγγει το σταφύλι,

φιλί φιλί ανεβαίνει ο έρωτας.

Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου,

όταν δεν έχει ακόμη βρέξει

και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό

… Γύρισε κι ο Σεπτέμβρης από τις διακοπές.

Τελευταίος.

«Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.

«Φθάνοντας σε προχωρημένη ηλικία, υποπτευόμαστε ότι ίσως δεν πράξαμε σωστά.

Δεν βρήκαμε τα σωστά λόγια για έναν φίλο που μας είχε ανάγκη, για το παιδί που αναλάβαμε...

Οι «φοίνικες των κεριών», με τον κορμό που ξεπερνά τα 50 μέτρα, αναπτύσσονται αποκλειστικά στην κοιλάδα Κοκόρα (Cocora), η οποία καταλαμβάνει έκταση 60.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, σε υψόμετρο μεταξύ 1800 και 2400 μέτρων.

Οι «σουρεαλιστικοί» φοίνικες, οι οποίοι θεωρούνται οι ψηλότεροι του κόσμου, ανήκουν στην οικογένεια των κηρόξυλων (Ceroxylon quindiuense) και ζουν πάνω από 150 χρόνια.