Η Abbesses παραμένει το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της.
Βγαίνοντας από το μετρό (σημείο αναφοράς στο Αμελί), κατηφορίζουμε την Boulevard de Clichy, στρίβουμε αριστερά στο Cirque Medrano και αρχίζουμε την ανάβαση στην rue des Martyrs και τη γειτονιά όπου έζησαν και δημιούργησαν οι Degas, Van Gogh, Lautrec, Picasso και Renoir.
Σήμερα, τα ελικοειδή πλακόστρωτα στενά της πολιορκούνται από μοντέρνες boutiques, ωστόσο το μικρό καρουζέλ της πλατείας παραμένει ο πυρήνας της, ενώ στους γύρω δρόμους το παρόν μπλέκεται σε κάθε βήμα με το παρελθόν: ψαγμένο shopping, καφές με κρουασάν στα τραπεζάκια των cafe κάτω απ' τα δέντρα και, στο βάθος, οι φωνές των μανάβηδων που διαλαλούν τα φρέσκα λαχανικά τους.
Ναι, το πνεύμα της γειτονιάς του Toulouse Lautrec ζει ακόμα. Το διαπιστώνουμε χαζεύοντας τις κομψές ηλικιωμένες κυρίες, τους εύθυμους ιδιοκτήτες bistrots και τους τραβεστί: όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και αντίθετα με τις ψυχρές, bourgeois γειτονιές του Παρισιού, στην Abbesses λένε ακόμα "καλημέρα".
Marylebone, Λονδίνο
Στο νούμερο 221Β της Baker Street βρισκόταν η μυθιστορηματική κατοικία του Sherlock Holmes, ενώ από εδώ πέρασαν -κατά σειρά εμφανίσεως- οι Beatles, ο Jimi Hendrix και η Madonna. Παρότι βρίσκεται στο κέντρο του Λονδίνου, οι τουρίστες σπάνια προχωρούν νότια του Madame Tussauds ή βόρεια της Oxford Street για να το ανακαλύψουν. Εμείς που τολμήσαμε να το κάνουμε, καθίσαμε σε πανέμορφα cafés, ψωνίσαμε ρούχα από μαγαζιά ντόπιων σχεδιαστών και φάγαμε σε αναπαλαιωμένες βικτοριανές παμπ.
Χαζέψαμε πανέμορφα σπίτια και πλατείες γεωργιανής αρχιτεκτονικής και μυρίσαμε το αγροτικό παρελθόν του Marylebone, περπατώντας στους κήπους του Paddington. Θα μπορούσε να είναι μια σνομπ γειτονιά, ωστόσο έχει κάτι το έντονα οικείο και ανεπίσημο – σαν ένα χωριό στην καρδιά της μητρόπολης.
Beyoglu, Κωνσταντινούπολη
Το Beyoglu κοίταζε η Agatha Christie από το παράθυρό της στο δωμάτιο 411 του Pera Palace όταν έγραφε το "Φόνος στο Οριάν Εξπρές", ρουφώντας τον αέρα που έφερναν στη γειτονιά οι Έλληνες, οι εβραϊκές και οι φράγκικες μειονότητες, οι Αρμένηδες πραματευτές.
Στην αυγή του 20ού αιώνα, ντόπιοι ντυμένοι στην τρίχα έκαναν τον περίπατό τους δίπλα στις πρεσβείες και τις παριζιάνικου τύπου εμπορικές στοές κατά μήκους του Istiklal Caddesi, της κεντρικής λεωφόρου.
Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ. Ανεβαίνουμε στο τραμ που κάνει την κινηματογραφική διαδρομή από το Taksim ως το Tunel και καθόμαστε δίπλα σε Τούρκους yuppies και επιχειρηματίες απ' όλο τον κόσμο. Χανόμαστε στα στενά δρομάκια, ακολουθώντας τις μυρωδιές των αραδιασμένων μπαχαρικών και των βοτάνων.
Κάνουμε διάλειμμα για ναργιλέ και τσάι μήλο, παίζοντας τάβλι με το μαγαζάτορα του γειτονικού καταστήματος (με κιλίμια). Εξερευνούμε την άλλη όψη του νομίσματος με τα chic café, τα gourmet εστιατόρια, τις αμέτρητες μπουτίκ και τα Starbucks που κοιτάζουν τα νερά του Βοσπόρου.
Και ερωτευόμαστε αυτό το γοητευτικό κοκτέιλ του παραδοσιακού με το μοντέρνο, σε μια γειτονιά που είναι η μικρογραφία ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης.
Ponte, Parione & Regola, Ρώμη
Εδώ δεν έχει Πάνθεον ούτε Άγιο Πέτρο. Έχει όμως ζωή. Ζωή στις καθημερινές διαστάσεις της που εκτυλίσσεται ήρεμα σε τρεις low profile γειτονιές δυτικά της piazza Navona και ως την όχθη του Τίβερη. Λοξοδρομώντας από τις γνωστές τουριστικές διαδρομές, ανακαλύψαμε εδώ ένα σωρό κρυμμένους μικρούς θησαυρούς: αριστοκρατικά κτίρια δίπλα-δίπλα σε ταπεινά σπιτάκια, σε δρόμους δαιδαλώδεις που έσφυζαν από ενέργεια. Ηλιόλουστες piazze, που ξεφύτρωναν απ' το πουθενά, σε τυχαίες στροφές.
Και, φυσικά, τη via del Governo Vecchio, γεμάτη από μοντέρνες μπουτίκ, chic εστιατόρια και μπαρ που όλα τους έπαιζαν το ρόλο αυτοσχέδιας πασαρέλας για τους ντόπιους στυλίστες, ηθοποιούς, φοιτητές και κάθε είδους μοντέρνους "ευγενείς".
Οι κάτοικοι της Ρώμης κρατούν αυτό το κομμάτι της πόλης για τον εαυτό τους, αφήνοντας τους τουρίστες να συνωστίζονται στη Fontana di Trevi και την Piazza di Spagna. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήμασταν ευπρόσδεκτοι εδώ. Απλώς κρύψαμε για λίγο τις φωτογραφικές μηχανές μας.
Vesterbro, Κοπεγχάγη
Κατοικήθηκε διαδοχικά απ' την εργατική τάξη της πρωτεύουσας, από Βορειοαφρικανούς μετανάστες και από φοιτητές που αναζήτησαν εδώ φτηνή στέγη και έντονη νυχτερινή ζωή. Έγινε γνωστή για τη βιομηχανία του σεξ της και για το γεγονός ότι στη ραχοκοκαλιά της, τη μήκους 1 χλμ. λεωφόρο Istedgade υπήρχαν τα περισσότερα χασάπικα από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη.
Σήμερα, το Vesterbro κατοικείται από νέους επαγγελματίες, fashion designers και καλλιτέχνες, οι οποίοι το έχουν μετατρέψει σε αγαπημένο προορισμό των αμετανόητων οπαδών του cool (είδαμε σε μικρογραφία όλες τις τάσεις της μόδας που κυριαρχούν σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία).
Το παρελθόν, όμως, δεν έχει ξεχαστεί. Το θυμίζουν οι αραβικές υπαίθριες αγορές, τα σκοτεινά μπαράκια-στέκια των φοιτητών, ακόμη και το διάσημο cafe Ricco's όπου πίνουμε τον πιο καλοφτιαγμένο caffè corretto (με grappa Nonino) σ' ολόκληρη τη Δανία. Δίπλα μας κάθεται ένας συνταξιούχος οικοδόμος και πιο πέρα ένας γκουρού της μόδας από τη Σεούλ.
Περισσότερα, εδώ
