Όσο κι αν προσπαθεί το στόμα σου να πει κάτι, το αυτί που ακούει, ανήκει σε κάποιον άλλον, που δεν ελέγχεται από εσένα. Σε όλους μας έχει τύχει, ουκ ολίγες φορές, να προσπαθούμε να πούμε σε κάποιον κάτι «με τρόπο» και να νιώθουμε πως εκείνος καταλαβαίνει ό,τι του αρέσει. Και παρά την επιμονή μας, να εφευρίσκει τον τρόπο να αντιλαμβάνεται το νόημα κατά το δοκούν.

Κατ’ αρχάς συμπαθάτε με για τον αυτοαναφορικό χαρακτήρα του παρακάτω άρθρου. Μέχρι να βρεθεί ο βιογράφος μου, θα φάτε και λίγο στη μάπα την αυτοαναφορικότητά μου. Ξέρω, ξέρω, χρησιμοποιώ ένα ελάττωμά μου υπέρ μου, αλλά πως διάολο να μιλήσει κανείς για τη μνήμη, χωρίς να επικαλεστεί τη δική του;

Πίσω από το «είμαι τρελός εγώ, τα κάνω όλα πουτάνα» μέχρι το «αχ, πες που θα πάμε για φαγητό, εγώ είμαι αναποφάσιστος» ή την εθνική μας μπαρούφα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» κρύβεται η χειριστική παραδοχή ενός ελαττώματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί επιθετικά ή παθητικά-επιθετικά.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να χωρίσουν έχουν ακούσει κάποια στιγμή την παραπάνω μπούρδα. Αυτός που την εκστομίζει λίγο-πολύ εννοεί –εσκεμμένα ή άθελά του- «κεράτωσε, πες ψέματα, παίξε θέατρο, γίνε υποκριτής, ζήσε δυστυχισμένος, πέθανε από βαρεμάρα και ρουτίνα βρε αδερφέ, αλλά όχι, προς Θεού, μη χαλάς το σπιτικό σου, είναι ιερό». Η απλώς δεν έχει ιδέα τί σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια σχέση συμβίωσης που δεν «τραβάει».