Ξέρεις αυτό το παιχνίδι που ο ένας κοιτάει στον τοίχο, γυρνάει απότομα και οι υπόλοιποι πρέπει να μείνουν ακίνητοι όπως είναι.
Ναι, παλιά μιλάω, εκείνα τα χαλαρά και πιο αθώα χρόνια για εμάς τους 30 φεύγα. Γιατί αν είσαι 20 κάτι απλά θα θυμάσαι το καλοκαίρι με το playstation να βγάζει φωτιές και με ένα κινητό στο χέρι.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να δω ποτέ ξανά αυτό το παιχνίδι έξω στους δρόμους. Και, όντως, κυριολεκτικά δεν το έχω δει. Όμως έχω παρατηρήσει την... εξέλιξή του.
Το «παιχνίδι» που παίζεται κάθε βράδυ από πάρα πολλά ζευγαράκια στα μπαρ της πόλης. Ξέρεις αυτά τα ζευγαράκια που βγαίνουν έξω για ποτό και ο ένας κοιτάει το κινητό του και ο άλλος κοιτάει στο δρόμο.
Και μόλις σταματήσει ο πρώτος με το κινητό, ε τότε αρχίζει ο δεύτερος. Ζευγαράκια που όση ώρα είναι έξω το πολύ να ανταλλάξουν τρεις κουβέντες -αν βρίσκονται σε τσακίρ κέφι- ή να φασωθούν για να περάσει η ώρα. Όχι συζήτηση δεν κάνουν, ούτε για πλάκα.
Το είδα αυτό το «παιχνίδι» το περασμένο Σάββατο, όπως το έχω δει και πάρα πολλά άλλα βραδιά, σχεδόν σε κάθε καφέ-μπαρ του κέντρου. Και όπως κάθομαι και τα παρατηρώ μερικές φορές, πολλά πράγματα περνάνε από το μυαλό μου - όχι απαραίτητα με τη σειρά που θα τα πω.
Όπως γιατί βγήκαν, γιατί είναι μαζί, τι μπορεί να σκέφτονται τόση ώρα που δεν μιλάνε, γιατί δεν μου έδωσαν τα 15 ευρώ που πλήρωσαν για τα δύο ποτά (πάντα το πολύ ένα ποτό ο καθένας, άλλωστε το δεύτερο ποτό σημαίνει περισσότερη ώρα έξω), πόσο θέλω να πάω να τους ρίξω από ένα χαστούκι κοιτώντας τους σε αυτή την αδράνεια.
Δηλαδή αυτοί ζουν τη μεγαλύτερη αμηχανία της ζωής τους και εμένα με πιάνουν τα νεύρα μου.
«Δεν είναι κάτι καινούργιο και όσο περνάει ο καιρός το βλέπεις όλο και σε περισσότερα ζευγάρια ηλικίας 20 με 24 ετών» μου λέει η ψυχολόγος και θεραπεύτρια γνωσιακής συμπεριφορικής προσέγγισης Έφη Κεραμιδά.
«Αυτής της ηλικίας τα παιδιά έχουν μάθει να επικοινωνούν πολύ εύκολα μέσω του internet. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πλέον η κατά πρόσωπο επικοινωνία τους φαίνεται αρκετά δύσκολη» μου εξηγεί και συμπληρώνει: «Έχουν χάσει τη δυνατότητα και τη διάθεση για συζήτηση, ενώ μερικές φορές αποφεύγουν να μιλήσουν και για θέματα που τους φέρνουν δυσφορία».
Και μάλιστα η κα. Κεραμιδά το πάει και λίγο παραπέρα το θέμα: «Μην τους βλέπεις που μπορεί να φασώνονται έξω. Αυτά τα ζευγάρια δεν κάνουν ούτε σεξ στο σπίτι. Οι περισσότεροι προτιμούν τον αυνανισμό ως σεξουαλική εκτόνωση».
Άρα γιατί να είσαι σε μια τέτοια σχέση, είναι η απορία μου. «Και εγώ το ίδιο ρωτάω. Έχω ακούσει διάφορες απαντήσεις, όπως ότι τους αρέσει ο άλλος ή ακόμα κι ότι δεν θέλουν να είναι μόνοι τους, άρα προτιμούν μια τέτοια είδους σχέση από το να μην έχουν καμία».
Βέβαια όταν βλέπεις ζευγάρια από 30 και πάνω να έχουν τέτοια συμπεριφορά, οι λόγοι είναι διαφορετικοί: «Αρκετές φορές τότε φταίει το άγχος και το στρες που υπάρχει εξαιτίας της κρίσης. Είναι τόσο μεγάλο το άγχος που σε κλείνει στον εαυτό σου».
Τι λένε όμως οι... πρωταγωνιστές του «παιχνιδιού» αυτού; Τα άτομα τα οποία βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα σε μια τέτοια σχέση.
Η Μαρία Μ. είναι 27 ετών και για περίπου 1 χρόνο ήταν σε μια σχέση με μηδέν επικοινωνία. «Γνωριστήκαμε μέσω του Facebook, βγήκαμε κάνα-δύο φορές που ήταν πολύ αμήχανα, αλλά μου άρεσε εμφανισιακά και στο τρίτο ραντεβού κάναμε σεξ.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία γιατί το σεξ ήταν καλό. Όμως πολύ σύντομα και αυτό έγινε βαρετό και συνηθισμένο, γινόταν γιατί έπρεπε και κάτι να κάνουμε ως ζευγάρι. Στο τέλος χωρίσαμε, επειδή είτε ήμασταν μαζί είτε όχι ήταν το ίδιο πράγμα» παραδέχεται ενώ πίνουμε ποτό.
Τι μπορεί να σκέφτεται όμως κάποιος που κάθεται με το φίλο/φίλη του σε ένα μπαρ και δεν μιλάνε; «Έστελνα κανένα μήνυμα στο κινητό ή οργάνωνα στο μυαλό μου το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Ναι καμιά φορά κοιτάσα και κανένα άλλο αγόρι στο μπαρ που μου άρεσε» μου λέει η Μαρία.
Από την πλευρά του ο Α. έχει περάσει πάρα πολλά βράδια στο μπαρ με την κοπέλα του, μιλώντας με τους... φίλους του στο Facebook και ανεβάζοντας tweets. «Δεν είναι τόσο ότι δεν μιλάμε με την φίλη μου, αλλά μέσα στη μέρα τα λέμε σχεδόν όλα από το chat. Άρα δεν είχαν μείνει και πολλά νέα όταν βρισκόμασταν» τονίζει. Και μάλλον κάπως λειτουργεί αυτό, γιατί είναι ακόμα μαζί: «Μου αρέσει ως γυναίκα και νιώθω αρκετά άνετα μαζί της. Έχω μάθει μαζί της, έχω συνηθίσει πλέον».
Και αυτό, η συνήθεια, είναι και το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν αυτά τα ζευγάρια. Τα ζευγάρια τα ακούνητα, τα αμίλητα, τα αγέλαστα, που γεμίζουν τα μπαρ της Αθήνας κάθε βράδυ.
Γιατί, όπως και να το κάνεις, χωρίς επικοινωνία δύσκολα διατηρείται μια σχέση.
Φροίξος Φυντανίδης
Πηγή: vice.com
