Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.
Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να ‘ρχονται από μακριά.
σαν να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση. 

* * *

Απλώς μια επιφάνεια 

Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος·
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.

* * *

Αλίμονό σου

Αλίμονό σου
αν καταντήσει ἡ ποίησή σου
μιά γυναικούλα με συνήθειες·

αν κουραστεί

αν πάψει μέσα της η ερωμένη.

* * *

Θα μιλήσω γι’ αυτούς

Θα μιλήσω γι’ αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ’ έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος,

μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους.

Γι’ αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.

Ο Χρίστος Λάσκαρης ήταν Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή ηλικία είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα. Σπούδασε και αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης χωρίς ποτέ να ασκήσει το επάγγελμα του δασκάλου. 

Πληροφορίες γέννησης: 1931, Χάβαρι
Απεβίωσε: 11 Δεκεμβρίου 2008, Πάτρα