Μόλις βγει έξω, το σηκώνουν από τα πόδια και το χτυπούν στα πισινά. Το πρώτο καλωσόρισμα είναι ένα χαστούκι.

Και το επόμενο: το παίρνουν από τη μητέρα· σωστά; Το παίρνουν από τη μητέρα.

Θέλω να προσέξετε εδώ πέρα. Είναι κάτι που, ύστερα από εκατό χρόνια, θα φαίνεται απίστευτο. Το παίρνουν από τη μητέρα.

Η μητέρα δεν πρέπει ούτε ν ' αγγίξει ούτε να δει το μωρό.

Το μωρό που είχε επί εννιά μήνες σωματική επαφή σε πολύ υψηλή θερμοκρασία - πεδιακή δράση μεταξύ των δύο σωμάτων, ζέστη και θερμότητα - τώρα δεν έχει καμιά σωματική επαφή.

Επίσης, πριν από έξιέφτά χιλιάδες χρόνια, οι Εβραίοι καθιέρωσαν κάτι άλλο την περιτομή.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αυτό παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα. Πάρτε το καημένο το πέος· εντάξει; Πάρτε κι ένα μαχαίρι κι αρχίστε να κόβετε. Κι όλοι λένε πως δεν πονάει.

Ολο λένε, « Οχι, δεν πονάει». Το καταλαβαίνετε;

Αυτό, φυσικά είναι μια πρόφαση, ένα πρόσχημα. Λένε ότι τα έλυτρα των νεύρων δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα, κι ότι δεν έχει αναπτυχθεί ούτε η αίσθηση των νεύρων. Και ότι, το παιδί δε νιώθει απολύτως τίποτα.

Μα αυτό λέγεται δολοφονία.

Η περιτομή είναι από τα χειρότερα που μπορούν να γίνουν στα παιδιά.

Όσο για το τι απογίνονται αυτά, δεν έχετε παρά να τους ρίξετε μια ματιά. Δεν μπορούν να σας μιλήσουν παρά μόνο να κλάψουν. Δεν μπορούν παρά να ζαρώσουν, να μαζευτούν, να αποτραβηχτούν στον εαυτό τους, μακριά απ' αυτό τον άσχημο κόσμο.

Τα λέω πολύ ωμά αλλά σίγουρα καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Να, λοιπόν, ποιο είναι το καλωσόρισμα: η απομάκρυνση από τη μητέρα- η μητέρα δεν πρέπει να δει το μωρό. Για είκοσι τέσσερις ως σαράντα οκτώ ώρες, φαί τίποτα σωστά; Κόψιμο του πέους. Και ύστερα έρχεται το χειρότερο: το καημένο το παιδί, το μωρό, πασχίζει συνέχεια να τεντωθεί, να βρει κάποια ζεστασιά, από κάπου να πιαστεί.

Πλησιάζει τη μητέρα κι αγγίζει τα χείλη του στη μητρική θηλή· τι γίνεται τότε; Η θηλή είναι κρύα ή δεν ορθώνεται ή δε βγάζει γάλα ή το γάλα της είναι κακό. Κι αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο· δεν είναι μια περίπτωση στις χίλιες. Είναι κάτι γενικό, συνηθισμένο.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτό το μωρό; Πως αντιδρά σ ' αυτό; Πως μπορεί ν ' αντιδράσει βιοενεργειακά;

Δεν μπορεί να 'ρθει και να σας πει: «Ακου , υποφέρω πολύ, πάρα πολύ». Δε λέει «όχι» με λόγια που να τα καταλαβαίνετε, αλλά πάντως η συγκινησιακή του κατάσταση αυτή είναι.

Και εμείς οι οργονομιστές το γνωρίζουμε. Το ανακαλύπτουμε στους ασθενείς μας. Το ανακαλύπτουμε στη συγκινησιακή τους δομή, στη συμπεριφορά τους κι όχι στα λόγια τους. Οι λέξεις δεν μπορούν να το εκφράσουν.

Εδώ, από το πρώτο κιόλας ξεκίνημα, αρχίζει να αναπτύσσεται το μίσος. Εδώ αρχίζει να αναπτύσσεται, το «όχι», το μεγάλο «ΟΧΙ» της ανθρωπότητας.

Κι ύστερα ρωτάτε γιατί άραγε ο κόσμος έχει τέτοια χάλια.

Wilhelm Reich - Τα παιδιά του μέλλοντος, 1984 εκδ. αποσπερίτης