Δεν μπορώ να ανακαλύψω κάποιους αριθμούς, αν και το δίχως άλλο υπάρχουν.

Πάντως αυτό που όντως ξέρω είναι ότι πριν από τον πόλεμο τούτη η χώρα εξέδιδε ετησίως περί τα 15.000 βιβλία, όπου συμπεριλαμβάνονται οι ανατυπώσεις και τα σχολικά εγχειρίδια.

Εάν πουλιόνταν περί τα 10.000 αντίτυπα από κάθε βιβλίο –και ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη και τα σχολικά βιβλία, πρόκειται για μια πιθανόν υψηλή εκτίμηση-, ο μέσος αναγνώστης δεν αγόραζε, άμεσα είτε έμμεσα, παρά μονάχα γύρω στα τρία βιβλία τον χρόνο. Τα εν λόγω τρία βιβλία μαζί θα πρέπει να κόστιζανι στερλίνα, ή πιθανόν λιγότερο.

Αυτά τα νούμερα είναι αποτέλεσμα εικασίας, και θα με ενδιέφερε αν κάποιος έκανε τον κόπο να τα διορθώσει για λογαριασμό μου.

Αλλά εάν οι υπολογισμοί μου είναι έστω και κατά προσέγγιση σωστοί, τότε δεν πρόκειται για καμιά περήφανη επίδοση σε μια χώρα που είναι εγγράμματη κατά σχεδόν εκατό τοις εκατό, και όπου ο μέσος πολίτης ξοδεύει για τσιγάρα περισσότερα χρήματα απ’ όσα διαθέτει σε όλη του τη ζωή ένας ινδός χωρικός.

Και εάν η κατανάλωσή μας σε βιβλία παραμείνει τόσο χαμηλή όσο έχει υπάρξει, τουλάχιστον ας παραδεχτούμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή για μας το διάβασμα είναι μια λιγότερο συναρπαστική διασκέδαση από το να πηγαίνουμε στις κυνοδρομίες, στον κινηματογράφο ή στην παμπ, και όχι επειδή τα βιβλία, είτε τα αγοράζουμε είτε τα δανειζόμαστε, είναι υπερβολικά ακριβά.

Τζορτζ Όργουελ (George Orwell), “Βιβλία εναντίον τσιγάρου”, Μτφρ: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Εκδόσεις Μεταίχμιο.