Κι ό αντρας είπε: είσαι όμορφη, κι όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε, σαν πηγή, το μαστό της.

Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθει.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. Και κείνος κοίταζε πέρα πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε θα ‘θελα να ‘μαι θεός. Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.

Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε. 

Ο διάλογος δεν είναι αιώνιος

Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι.

Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή.

Χιόνιζε.

Ο άντρας σηκώθηκε και αγνάντεψε απ’ το παράθυρο.

Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα, κι αργά. άρχισε να τρώει το λίγο φαι που ‘χε απομείνει.

Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια. Ήθελε να ξεχάσει.

Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει. Μα ήταν νέα ακόμα.

Τέλειωσαν χωρίς καν να φιληθούν.

Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μες στο σκοτάδι κι αποκοιμήθηκε.

Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα, και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας, απόμερα, έκλαψε.

Έξω, χιόνιζε...

από τα Ποιήματα 1958-1964